71 miljoen hectare nodig voor Chinese zelfvoorziening
Zelfvoorziening is al jaren een speerpunt van het Chinese voedselbeleid. Toch werd de Volksrepubliek doorheen de jaren steeds meer afhankelijk van voedselimport. Als China terug het heft in eigen handen wil nemen, heeft het land 71 miljoen hectare nodig om alle landbouwproducten te kunnen verbouwen die ze nu nog importeren. Dat is meer oppervlakte dan België, Nederland en Frankrijk samen.
In de periode tussen 2000 en 2020 daalde de zelfvoorzieningsgraad in China van 94,6 procent naar 65,8 procent. De Chinese regering wil de uitgaven aan graanreserves nu met 13,6 procent verhogen. China verwacht hier 18 euro miljard aan uit te geven in 2023, dat is twee miljard meer dan een jaar geleden. ''China heeft als doel meer dan 650 miljoen ton graan te produceren, het graanareaal te stabiliseren en de productie van olie te verzekeren'', zei Premier Li Keqiang onlangs. Om de grootorde hiervan te kunnen schatten; in België bedraagt de totale graanoogst ongeveer 2,4 miljoen ton. Hoeveel graan China nog heeft is niet bekend. Om voorraden te garanderen en prijzen onder controle te houden, houdt China er een complex systeem op na, waarbij minimale hoeveelheden granen worden opgeslagen in lokale en landelijke depots. De inhoud en werking van die depots wordt gezien als een staatsgeheim.
Soja een achilleshiel
De toename van de voedselafhankelijkheid in China heeft niet alleen met externe factoren zoals de handelsoorlog met de VS en de oorlog in Oekraïne te maken. Ook interne factoren zoals de grote focus op de granenteelt, zoals rijst en tarwe, heeft impact op de Chinese voedselafhankelijkheid. Zo moet het land jaarlijks meer dan 80 procent van de sojabonen die het consumeert importeren. En hoewel de import het mogelijk maakt om meer van andere producten zelf te telen, wordt de afhankelijkheid van het buitenland door sommigen gezien als een achilleshiel van de Chinese voedselveiligheidsstrategie. China heeft inmiddels maatregelen genomen om meer sojabonen te kweken.
Zaden als chips
Beijing wil niet alleen minder afhankelijk worden van het buitenland op vlak van voedsel, het land wil ook zelfvoorzienend worden op het gebied van zaadtechnologie. In China zijn circa 7.000 zaadveredelaars actief, geen enkel ander land op aarde doet dat China na. Als het gevolg van het hoge aantal veredelaars produceert China per hectare 40 procent minder maïs dan de VS. De lagere opbrengsten, stijgende grondkosten en de grote inzet van gewasbescherming maakt dat de productiekosten voor granen in China inmiddels twee keer zo hoog zijn dan in de VS.
Landbouwgrond
Het grootste probleem waar het land echter mee worstelt, is het verlies van landbouwgrond. Een vijfde van de wereldbevolking woont in China, maar slechts 7 procent van het Chinese grondgebied is geschikt voor de landbouw. Onderzoekers van Goldman Sachs schatten dat voor het verbouwen van de landbouwproducten die China nu nog importeert het land 71 miljoen hectare nodig heeft, zo'n 68% van de totale landbouwgrond. 71 miljoen hectare is nog meer dan de oppervlakte van België, Nederland en Frankrijk samen. Met oog op zelfvoorziening investeerde het land ook reeds geld in de voedselproductie, agritech en andere delen van de toeleveringsketen. Maar ook buiten de eigen landsgrenzen zijn Chinese ondernemingen, zowel particuliere als staatsbedrijven, al een aantal jaar bezig met het uitbreiden van de Chinese productiemogelijkheden. Zo groeide de waarde van de Chinese investeringen in de Amerikaanse landbouw van 81 miljoen dollar in 2010 naar 1,8 miljard dollar in 2020. Zo'n 0,2 procent van alle Amerikaanse landbouwgrond is in de handen van Chinese bedrijven.
Bron: Dit artikel maakt deel uit van de contentsamenwerking tussen Foodbusiness en Foodlog.
