Britse voedselafhankelijkheid maakt boodschappen extra duur
nieuwsIn het Verenigd Koninkrijk wijst de voedingsindustrie met een beschuldigende vinger naar haar eigen regering als verklaring voor de almaar stijgende voedselprijzen. Terwijl veel landen kampen met de nasleep van klimaatverandering, geopolitieke onzekerheden en dure energie, vindt het Britse bedrijfsleven dat ondoordacht beleid van de eigen regering de voedselprijzen omhoog jaagt.
Het minimumloon stijgt al jaren in Groot-Brittannë. Dat is gunstig voor werknemers, maar producenten en retailers voelen de stijging direct in hun marges. In april ging het minimumloon met 6,7 procent omhoog, naar 12,21 pond per uur. Tegelijk komen er steeds nieuwe regels bij, bijvoorbeeld rond verpakkingen en duurzaamheid. Ook sociale lasten en werkgeversbijdragen nemen toe. Volgens brancheorganisaties zoals de Food and Drink Federation stapelen die kostenverhogingen zich op. En daar moet een consument uiteindelijk weer voor betalen.
Sinds januari 2021 is voedsel in het Verenigd Koninkrijk gemiddeld 38 procent duurder geworden. In augustus bedroeg de jaarlijkse inflatie in Groot-Brittannië 5,1 procent en die zal naar verwachting oplopen tot 5,7 procent aan het eind van het jaar. Daarmee kent het VK de hoogste voedselinflatie van alle G7-landen, flink hoger dan in Duitsland (3,1%), Frankrijk (2,6%) en de VS (1,8%). Producten als rundvlees, boter en koffie zijn tot een kwart duurder dan een jaar eerder. De oorzaak ligt volgens de sector bij politieke keuzes in eigen land, schrijft de Financial Times.
Stijgende vleesprijzen jagen inflatie opnieuw boven twee procent
29 september 2025Brexit blijft doorwerken
De nasleep van de brexit is nog altijd voelbaar. Nieuwe regels voor handel met de EU zorgen voor vertragingen aan de grens, extra papierwerk en hogere kosten. Alleen al de vleesverwerking betaalt naar schatting 150 miljoen pond per jaar extra. Dat is nog exclusief de personeelskosten voor de administratie.
Daarnaast is het lastiger om personeel te vinden. Vóór de brexit kwamen er veel mensen uit EU-landen werken in de landbouw en voedselverwerking. Nu dat niet meer kan, zijn er grote tekorten aan bijvoorbeeld slagers, bakkers en melkveehouders. Zuivelcoöperatie Arla meldde dat 84 procent van haar leden moeite heeft om vacatures in te vullen.
Belastingen en regels drukken op de keten
De nieuwe landbouwsubsidies richten er zich op natuur en milieu. Boeren krijgen steun voor bloemenranden of minder bemesting, maar niet voor voedselproductie. Dat heeft tot gevolg dat sommige boeren minder zijn gaan produceren.
Wie wel wil uitbreiden, loopt - net als in België - vast in een traag en stroperig vergunningssysteem. Veel boeren en verwerkers mogen geen nieuwe stallen of loodsen bouwen, waardoor het aanbod achterblijft en prijzen stijgen. Hoewel de regering werkt aan aanpassing van de regels, blijven investeringen voorlopig steken in bureaucratie.
Een dure optelsom
Volgens Tom Bradshaw, voorzitter van de Britse boerenorganisatie National Farmers’ Union, ontbreekt het aan een duidelijke koers: “Het ministerie heeft wel doelen voor natuur, maar niet voor voedselproductie. In tijden van geopolitieke spanningen is het dom om afhankelijker te worden van import.” Het VK haalt ruim 30 procent van zijn voedsel van buiten de landsgrenzen. Daardoor drukken prijsstijgingen op de wereldmarkt harder op het land dan landen die meer zelf produceren.
De voedingsindustrie stelt dat de overheid verder moet kijken dan CO₂ of stikstof. Voedselzekerheid en betaalbaarheid horen net zo goed thuis in het beleid. Anders dreigt het Verenigd Koninkrijk, met een ooit bloeiende agrovoedingssector, een land te worden dat voor duur eten afhankelijk is van anderen.
In samenwerking met: Foodlog.nl
