Studie: Vlaamse perenteelt is klimaatneutraal

België groeide uit tot de belangrijkste perenproducent in Europa, met de Conference als vlaggenschip. Deze teelt gebeurt klimaatneutraal, blijkt nu uit een studie van KU Leuven en Instituut voor Landbouw-, Visserij- en Voedingsonderzoek ILVO. Om de koolstofvoetafdruk te berekenen hield de KU Leuven rekening met alle producten die nodig zijn om één ton peren te oogsten. Dit zijn de energiebronnen (elektriciteit, brandstof, …), water, meststoffen en gewasbeschermingsmiddelen. De bewaring van de peren wordt apart berekend. 

Brandstof 

Op basis van data van Boerenbond werd een gemiddelde koolstofvoetafdruk van 43 kg CO2 eq per ton peren berekend. Bij langdurige bewaring kan dit oplopen tot 65 kg CO2 eq per ton peren. Dit is een stuk lager dan eerdere berekeningen voor peren uit Frankrijk, Griekenland en China. 58 procent van het energieverbruik voor de productie van een peer, is brandstof voor de machines. Een fruitteler rijdt immers vaak door zijn boomgaard, om te bemesten, snoeien, plukken, gras afrijden, onkruid bestrijden, bladvoeding en gewasbeschermingsmiddelen toe te passen. Een verdere elektrificatie van het wagenpark kan hier soelaas bieden. 

In kleinere mate dragen ook de bemesting, en dan voornamelijk de stikstofbemestingen, bij aan de koolstofvoetafdruk. Hier gaat het om zes procent van de totale uitstoot. 

Koolstofopslag 

 ILVO bracht de koolstofopslag in de perenboomgaard in kaart. Percelen met meerjarige laagstamfruitbomen bevatten een grotere hoeveelheid koolstof dan andere landbouwsystemen. Dat is te wijten aan enerzijds de opslag van koolstof in het hout en anderzijds de toename van de bodemkoolstof door de gevallen bladeren, snoeihout, de permanente grasmat, afgestorven boomwortels en het gebruik van stalmest. De verzamelde data tonen aan dat er jaarlijks 1,19 ton koolstof per hectare bijkomend wordt opgeslagen, wat het equivalent is van 128 kg CO2 per ton peren. Daarmee compenseert de opslag van koolstof in de boom en de bodem de productie-uitstoot.

Wel is het zo dat de evolutie in bodemkoolstofconcentratie op een gegeven moment, na één of meerdere boomrotaties, een evenwicht bereikt. Hierna beperkt de jaarlijkse vastlegging zich tot de koolstof die wordt opgeslagen in de houtige biomassa. Een belangrijke kanttekening is daarnaast in welke mate de koolstof behouden blijft over langere termijn. Zo worden aan het einde van de productieve levensduur de bomen gerooid. Het bodembeheer na het rooien van de bomen en de aanwending van deze gerooide biomassa zal uiteindelijk in sterke mate de termijn bepalen gedurende dewelke de koolstof vastgelegd blijft.