Sucraf blijft investeren in Congolees suikerriet

De invloedrijke Antwerpse familie Kronacker werkt aan een herstart van haar Sucrerie et Raffinerie de l'Afrique Central (Sucraf). Vijftig jaar geleden bouwde de vennootschap in Oost-Congo de Sucrerie de Kibila uit tot een plantage met 2.700 ha suikerriet, een eigen fabriek, ziekenhuis, scholen en zelfs een vliegveld. Maar de politieke onrust van de voorbije tientallen jaren heeft het project meermaals doen doodbloeden.

De opstanden van de jaren zestig brachten Sucraf als eigenaar van de plantage in Kibila snel aan de rand van de afgrond. Twee keer moest de westerse staf geëvacueerd worden en werden reusachtige vernietigingen aangebracht. Met zware liquiditeitsproblemen klopte Sucraf aan bij Mobutu. Die liet de Congolese staat een participatie van 50 procent nemen en bracht daadwerkelijk kapitaal in.

Maar enkele jaren later begon Mobutu zijn zaïrisering. Zonder compensatie werd Sucraf in 1973 genationaliseerd. De plantage ging snel bergaf en enkele jaren later gaf Zaïre 50 procent in de zaak stilletjes terug. Daarna ging het enkele jaren voorbeeldig. Onder leiding van Sucraf was de plantage in de jaren tachtig met 2.500 werknemers veruit de grootste werkgever in Zuid-Kivu.

In de jaren negentig stak de corruptie stokken in de wielen. Nadat het Rwandese leger Congo binnenviel werd de plantage deels afgebrand. Toch maakte de consultingvennootschap Sopex van de familie Kronacker een studie voor de heropbouw van de plantage. Die wordt eerstdaags voorgelegd aan onder meer de Wereldbank. Geschat wordt dat voor de heropstart een kapitaal nodig is van 17 miljoen dollar.

In afwachting zijn lokale boeren weer begonnen met op zo'n 70 ha jonge plantjes uit te planten. Als de banken groen licht geven, moet in 2007 een eerste oogst mogelijk zijn. Het volledige gebied kan drie tot vier jaar later weer op volle toeren draaien. Maar dan zal er veel meer nodig zijn dan een hervorming van het Europese suikerregime.