"Dringend nood aan slachtlijnen voor korteketenvarkenshouders"
Vorige week sloot het slachthuis in Zele. De lijst van slachthuizen of slachtlijnen die de voorbije jaren werden gesloten voor korteketenboeren is lang. Voor de korteketenvarkenshouders dreigt zo hun verdienmodel onmogelijk te worden. Hoog tijd dus dat er gewerkt wordt aan een regelgeving die het mogelijk maakt om ofwel op de boerderij of via een gezamenlijk initiatief te slachten, zo stelt Vlaams parlementslid Chris Steenwegen (Groen).
In september stelde ik minister Crevits in het Vlaams parlement een vraag, naar aanleiding van de toenemende problemen voor schapenhouders. Haar antwoord toen verwees naar lopend onderzoek, maar op mijn uitdrukkelijke vraag om in overleg te treden met de betrokken actoren om tot een snelle aanpak te komen, werd spijtig genoeg niet ingegaan.
Vandaag zitten onze korteketenvarkensboeren, zeker ten Oosten van Brussel, volledig vast. Sinds 2018 zijn steeds meer slachthuizen of slachtlijnen voor deze korteketenboeren verdwenen. De redenen zijn divers maar komen erop neer dat de grote slachthuizen niet geschikt zijn, of zich niet geschikt vinden, om kleine aparte slachtlijnen operationeel te houden.
Vandaag is nu ook Zele gesloten. Dat betekent dat een korteketenvarkensboer uit Limburg of Vlaams-Brabant met enkele varkens naar Meer, Torhout of Moeskroen moet om die daar te laten slachten. En daarna opnieuw moet rijden om de karkassen op te halen. Dit is niet alleen economisch onhaalbaar, maar dit staat ook haaks op de hele idee van de korte keten.
De korte keten, waar iedereen vandaag de mond over vol heeft, kan niet zonder goede performante en aangepaste tussenstructuren. Voor het slachten kunnen dat kleinere regionale coöperatieve slachtinrichtingen of microslachtinrichtingen op de hoeve zelf zijn. Die kunnen onze varkenshouders ontlasten en ontzorgen van een deel van het werk. Maar vooral, die zullen aangepast zijn aan hun specifieke noden. Dat betekent dat ze de toegang garanderen van een gevarieerder aanbod en dat ze zich dichtbij bevinden zodat levend transport volledig of zoveel mogelijk vermeden wordt. Kleinere, meer decentrale slachtinrichtingen hebben ook het potentieel om het risico op verspreiding van ziekten te verlagen en verhogen de autonomie van de korteketenveehouders.
In de bestaande slachtinrichtingen kunnen korteketenboeren steeds minder terecht en slachten op de hoeve zelf is vandaag quasi onmogelijk door onaangepaste regelgeving
Vandaag zitten onze korteketenvarkensboeren met de feestdagen in het vooruitzicht met hun handen in het haar. In de bestaande slachtinrichtingen kunnen ze steeds minder terecht en slachten op de hoeve zelf is vandaag quasi onmogelijk door onaangepaste regelgeving. Daar moet zo snel mogelijk een oplossing voor komen.
Uit het federale parlement komt op dat vlak mogelijks een positieve noot. Op vraag van mijn Groen-collega Barbara Creemers, antwoordde federaal landbouwminister David Clarinval dat hij open staat voor een specifieke aanpak voor kleinere producenten en dat hij het FAVV de opdracht heeft gegeven om daar werk van te maken.
Dit is een appél aan minister Crevits om zich, vanuit haar bevoegdheden, hierbij aan te sluiten. Laat ons snel de verschillende actoren rond de tafel zetten en samen nadenken over hoe we voor onze korteketenvarkensboeren geschikte slachtmogelijkheden kunnen mogelijk maken. Zodat het mooie verhaal dat ze op hun bedrijf schrijven, ook kan doorgetrokken worden bij de slacht. In Nederland kan het, in Duitsland kan het en in Frankrijk kan het. Dus moet het ook hier kunnen.
Met dit opiniestuk wil de auteur een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat. De auteur schrijft in eigen naam en is verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.
Chris Steenwegen is Vlaams parlementslid voor Groen en zetelt ook in de Commissie Landbouw, Visserij en Plattelandsbeleid.
