"Fair Trade heeft ook ecologische en sociale criteria"

Wervel, de Werkgroep voor Rechtvaardige en Verantwoorde Landbouw, betreurt dat de term Fair Trade in het publiek debat regelmatig verkeerd gehanteerd wordt. “Fair Trade is meer dan een eerlijke prijs voor boeren in het Zuiden, er zijn ook strenge ecologische en sociale criteria aan verbonden", luidt het.

“De term Fair Trade wordt regelmatig verkeerd gehanteerd”, verklaart Wervel. Zo vragen Boerenbond en het Algemeen Boerensyndicaat ABS in het kader van de week van de Fair Trade om Fair Trade ook door te trekken naar boeren in het Noorden. “Daarmee bedoelen ze dat Vlaamse boeren ook nood hebben aan eerlijke prijzen, maar Fair Trade gaat om veel meer dan dat”, stelt Wervel.

“Er is inderdaad een belangrijk economisch aspect, waarbij gestreefd wordt naar een transparante prijsvorming en een eerlijke prijs die alle productiekosten dekt. Daarenboven wordt gekeken naar systemen van voorafbetaling door de afnemer en het oprichten van projectfondsen. Maar behalve economische criteria, spelen ook ecologische en sociale criteria mee. Zo worden Fair Trade-boeren aangemoedigd zich te verenigen in landbouworganisaties, mogen ze geen ggo’s gebruiken, moeten ze zich houden aan strenge regels voor het gebruik van pesticiden en werken ze aan een meer duurzaam productieproces”, luidt het.

“De essentie van Fair Trade is solidariteit tussen Noord en Zuid. Het is dus niet de bedoeling om boeren uit het Zuiden te bevoordelen en de concurrentie te vervalsen. Helaas denken Vlaamse producenten dit soms.” De voorbeelden van het verkeerd hanteren van het label zijn volgens Wervel legio. “Faire melk van Vlaamse bodem bijvoorbeeld waarvoor problematische soja uit Brazilië en Argentinië ingezet wordt, of bloemen van ID’Flor met het Fair Flowers Fair Plants-label dat door misverstanden in de pers het Fair Trade-label werd.”

“Het is belangrijk dat zo'n misverstanden in de toekomst vermeden worden en de term juist gebruikt wordt, ook in het belang van Vlaamse producenten”, pleit Wervel. De werkgroep is er van overtuigd dat lokale landbouwers ook aan de strenge criteria kunnen voldoen en dat voor hen een gelijkaardig label kan worden opgericht. “Enkele voorbeelden zijn de Vlaamse CSA-boeren waar de consument vooraf betaalt voor een groenteabonnement of de coöperatie van koolzaadproducenten die samen met hun consumenten de kostprijs analyseren om zo een eerlijke literprijs af te spreken.”