"Zandgrond is geen poldergrond"

"De overheid probeert eerst die gronden te kopen. Onteigenen is de allerlaatste mogelijkheid", zegt ingenieur Bavo Verwimp. Om het arbeidsinkomen van die landbouwers op peil te houden, komt er een Grondenbank. "De lokale Grondenbank verwerft gronden die als ruilgrond voor de betrokken landbouwers dienen. In plaats van vergoeding bij onteigening, krijgt de landbouwer dan een perceel grond op een andere plaats. Als er geen oplossing komt via de lokale Grondenbank, wordt na een aantal jaren wellicht de gewone onteigeningsprocedure gestart", aldus Verwimp.

Peter Costermans (27) en Gert Gabriëls (33) zijn twee jonge Stabroekse boeren. Door de compensatieregel verliest Peter negen en Gert acht hectare poldergrond. Zij wantrouwen het systeem van de Grondenbank, onder meer omdat ze weten dat er in de onmiddellijke omgeving weinig of geen ruilgronden zijn. "Nu bebouwen we uitstekende poldergrond, maar wat krijgen we in ruil? Als je één hectare poldergrond kwijt speelt en evenveel zandgrond in de plaats krijgt, doe je aanzienlijk verlies", zegt Peter Costermans.

Zijn collega Gert is het hiermee eens. "Wat doen we met grond die misschien 20 of 30 km verder ligt? We kunnen die wel bebouwen, maar door de afstand worden de onkosten te groot om rendabel te zijn", aldus Gert. Het duo ziet nog andere problemen. "Wanneer er geen aanvaardbare compensatiegrond is, heeft dat gevolgen voor heel het bedrijf. Stallen bouwen is bijvoorbeeld gekoppeld aan een bepaald aantal hectare die je moet bebouwen per dier. Minder grond betekent minder dieren", legt Peter uit. "Als je die grond kwijtspeelt, kan je ook problemen krijgen met de mest", vult zijn collega aan.