Slachthuizen en dierenfokkers naar Grondwettelijk Hof

Het Vlaams Parlement had in februari op aangeven van Dierenminister Ben Weyts een decreet goedgekeurd dat strengere straffen voorziet voor burgers en bedrijven die dieren mishandelen of verwaarlozen. In de Dierenwelzijnswet van 1986 golden straffen van één maand tot drie maanden en/of een geldboete van 52 euro tot 500 euro (x gerechtelijke opdeciemen), waarbij voor heel wat inbreuken zelfs geen gevangenisstraf kon opgelegd worden. Enkel bij de zwaarste inbreuken, waarbij het gaat om het doden of verminken van dieren, gelden straffen van één maand tot zes maanden en/of een geldboete van 52 euro tot 2000 euro (x opdeciemen).

Het Vlaams parlement trok de strafmaat voor alle misdrijven uniform op tot een gevangenisstraf van acht dagen tot vijf jaar en/of een geldboete van 52 euro tot 100.000 euro. Dat bedrag moet nog met de gerechtelijke opcentiemen verhoogd worden, die vandaag op een factor 8 staan. De parlementsleden keurden het nieuwe decreet van minister van Dierenwelzijn Ben Weyts (N-VA) unaniem goed.

Het decreet wordt nu aangevochten bij het Grondwettelijk Hof door de Federatie van het Belgische Vlees (FEBEV), de Vereniging van Industriële Pluimveeslachterijen (VIP), de Beroepsvereniging voor de Belgische Kalfsvleessector (BVK), een individuele hondenkweekster en Anizoo – de beroepsfederatie van dierenfokkers. Volgens Michael Gore van FEBEV volgen de indieners gewoon de redenering van de Raad van State: “Voor ons is het heel eenvoudig: het parlement heeft het decreet misschien unaniem goedgekeurd, maar ze hebben daarbij de bezwaren over de proportionaliteit die de Raad van State formuleerde, naast zich neergelegd. Wij vragen dat het Grondwettelijk Hof die nu toetst.”

In het advies van de Raad klonk het nog zo: “De beleidsoverweging dat de strafmaat voor inbreuken op de wetgeving inzake dierenwelzijn thans te laag is, verantwoordt nog niet dat wordt voorzien in een zeer ruime vork waarbij de hoogste strafmaat die de rechter kan opleggen, voor minder ernstige inbreuken onevenredig hoog kan zijn. Zo rijst in het bijzonder de vraag of voor tekortkomingen op het vlak van administratieve verplichtingen dezelfde vork van bestraffing moet worden gehanteerd als voor gedragingen die leed toebrengen aan dieren.”

De talrijkere en strengere regels in Vlaanderen zouden bovendien een concurrentieel nadeel zijn binnen de eengemaakte Europese markt, waar vrij verkeer geldt van goederen ‘waaronder ook dieren’. “Vlaanderen wil inderdaad een voortrekkersrol spelen binnen Europa op gebied van dierenwelzijn”, reageert Weyts, “Het is onbegrijpelijk dat deze sectoren hier de objectieve bondgenoot zijn van dierenbeulen. Het is niet de eerste keer dat we de strijd voor meer dierenwelzijn moeten voeren tot bij het Grondwettelijk Hof. Ook deze keer zullen we ons beleid vurig verdedigen.”

“De strengere straffen voor dierenbeulen hebben een enorm draagvlak: ze werden in het Vlaams Parlement unaniem goedgekeurd. Dit is een noodzakelijk én legitiem decreet”, besluit Weyts. “In mijn ogen voeren de slachthuizen en de dierenfokkers een achterhoedegevecht.”

Michael Gore is het daar niet mee eens: “Eigenlijk zijn wij niet tegen strengere bestraffing, maar het moet proportioneel zijn en daar gaat de Vlaamse regering aan voorbij.”