Nieuw rapport geeft inzicht in rendabiliteit van witloofteelt

Het rapport is gebaseerd op gegevens van het Landbouwmonitoringsnetwerk (LMN) en focust voor de witloofwortelen op de jaren 2019 tot en met 2021 en voor de forcerie op de jaren 2020-2021. Het Agentschap waarschuwt om de cijfers met de nodige voorzichtigheid te bekijken, aangezien deze tijdsperiode één van de beste en één van de slechtste witloofjaren omvat. Het aantal waarnemingen is vrij beperkt, met een grote spreiding tussen de bedrijven. De resultaten zeggen dus enkel iets over de betreffende bedrijven die deel uitmaken van het Landbouwmonitoringsnetwerk (LMN). Het Agentschap waarschuwt dus dat deze resultaten niet zomaar te veralgemenen zijn en niet gebruikt kunnen worden om uitspraken te doen over de volledige witloofsector.

Het Agentschap onderzocht de gemiddelde kosten voor de witloofwortelteelt. Het gros van de witloofwortelen op de geselecteerde bedrijven wordt gebruikt om op eigen bedrijf te forceren. De totale kosten voor de teelt van witloofwortelen bedragen, gemiddeld over de jaren 2019-2021 en ongeacht de bestemming van de witloofwortelen (de uiteindelijke forceermethode), ongeveer 6.930 euro per hectare. De variabele kosten maken hiervan gemiddeld 38 procent uit. De vaste kosten nemen 52 procent in en de vergoeding voor de eigen arbeid van de bedrijfsleider en eventueel meewerkende gezinsleden komt uit op 10 procent van de totale kosten.

De totale vaste kosten voor de forcerie in volle grond en forcerie in hydrocultuur liggen voor de periode 2020-2021 dichter bij elkaar met, respectievelijk, gemiddeld 23 en 25 euro per 100 kg.  Bij de forcerie in volle grond nemen de afschrijvingen en fictieve intresten hiervan, gemiddeld genomen, meer dan de helft in. Voor de hydrocultuur zijn, naast de afschrijvingen en fictieve intresten, ook de kosten voor betaalde (vaste) arbeid niet te verwaarlozen. Dit in tegenstelling tot de forcerie in volle grond waar deze kostenpost eerder beperkt is.

Arbeidskosten

Als alle kosten (behalve de inzet van eigen arbeid) in rekening zijn gebracht, resteert het familiaal arbeidsinkomen (FAI). Dit is gemiddeld genomen, zowel voor de forcerie in volle grond als in hydrocultuur, over de periode 2020-2021 steeds positief, wat betekent dat de kosten (zonder eigen arbeid ingerekend) volledig vergoed konden worden. Het FAI voor de forcerie in volle grond bedraagt, gemiddeld over 2020-2021, 217 euro per 100 kilogram. Een veelvoud van de hydrocultuur, dat het moet stellen met 14 euro per 100 kg. Echter, de arbeidsbehoefte is ook duidelijk verschillend. Voor de inzet van eigen arbeid wordt, bedrijfseconomisch gezien, namelijk ook een vergoeding berekend. Deze bedraagt voor de forcerie in volle grond over de periode 2020-2021 135 euro per 100 kg. Dit bedrag varieert echter sterk van bedrijf tot bedrijf, en moet met voorzichtigheid worden geïnterpreteerd. Voor de forcerie in hydrocultuur ligt dit bedrag heel wat lager. Hier komt de vergoeding voor de eigen arbeid neer op 8 euro per 100 kg. Ook hier is de spreiding tussen de bedrijven aanzienlijk.

Na aftrek van alle kosten, inclusief de inzet van de eigen arbeid, wordt het nettobedrijfsresultaat (NBR) bekomen. Gemiddeld behalen zowel de forcerie in volle grond als in hydrocultuur over de periode 2020-2021 een positief NBR. Dat betekent dat de eigen arbeid van de bedrijfsleider en eventueel meewerkende gezinsleden voldoende vergoed kon worden en er nog vergoeding resteerde voor het ondernemersrisico en het management van de bedrijfsleider. Echter, een belangrijke bemerking is dat het ‘goede jaar’ 2020 het gemiddelde omhoogtrekt en daardoor mogelijk een te positief beeld geeft. 2021 was een veel moeilijker jaar. Daar behaalden meerdere onderzochte bedrijven een negatief NBR. Dat betekent dat zelfs de inzet van eigen arbeid niet of slechts gedeeltelijk kon worden vergoed.

Lees het volledige rapport hier.