"Geen obstakels voor vrijhandelsverdrag EU-Mercosur"

Hoewel ook Zuid-Amerika de jongste jaren weer groei neerzet, kunnen de economische prestaties er vooralsnog niet tippen aan die van globaal wonderkind China. Toch timmert een landbouwgrootmacht als Brazilië met vallen en opstaan aan de weg. Vorige week stonden de problemen in Brasilia nog op de agenda van Belgisch minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht en zijn Braziliaanse collega Celso Amorim. "Er zijn geen conceptuele onenigheden meer om het verdrag tussen Mercosur en de Europese Unie te realiseren", toonde Amorim zich optimistisch. "Jullie praten iets meer over diensten, wij wat meer over de landbouw, maar de grote hinderpalen zijn van de baan".

Toch moeten bij de goednieuwsshow kanttekeningen gemaakt worden. Zo stellen twee eerder pessimistische rapporten uit 2005 zich ernstige vragen. Eén van de belangrijkste Latijns-Amerika-experten in het Europees Parlement, de Duitse sociaal-democraat Rolf Linkohr, ziet de regio op wereldvlak in versneld tempo aan relevantie inboeten. Als de betrokken landen niet snel hun administratieve augiasstal uitmesten en investeren in degelijke infrastructuur, zullen ze nooit in de buurt van het felbegeerde Aziatische model komen. Een 'futurologisch' rapport van de Amerikaanse CIA, "The 2020 Global Landscape", stelt dan weer dat de onderlinge regionale verdeeldheid, inefficiëntie van de regeringen, corruptie en criminialiteit en, niet in de laatste plaats, de tragisch gapende kloof tussen rijk en arm de ontwikkeling van het continent finaal dreigen af te remmen.

Maar welke struikelblokken moet een land als Brazilië, waar de groei sinds 1995 gemiddeld 'slechts' 2,5 procent op jaarbasis haalde en het per capita inkomen op 3.284 dollar ligt (UN Human Development Report 2006) dan zoal wegwerken? De opdracht is niet min: het belastingstelsel blijft, hoewel intussen naar e-government overgeschakeld, van een Babelse ondoorzichtigheid, met voortdurend veranderende regels. Slechts een kwart van de 186 miljoen Brazilianen haalt een koopkracht die die van de eerste wereld benadert. Een indrukwekkend deel van de economie blijft ook zwart. En in haar pogingen om de inflatie onder controle te houden, vandaag zo'n 3,8 procent op jaarbasis (85 procent op maandbasis vijftien jaar geleden), blijft lenen, tegen tarieven van 12 à 13 procent, bepaald moeilijk. Ook onderwijs, vorming, opleiding en technologische innovatie moeten beter, heet het in de rapporten.

Toch is al een hele weg afgelegd. Ook Mieke Pynnaert, als Vlaams handelsattaché in Sao Paulo verbonden aan Flanders Investment & Trade en onder meer belast met het aantrekken van Braziliaanse bedrijven naar België, heeft vertrouwen in de evolutie. "Meer zelfs, de Brazilianen hebben vorig jaar voor het eerst meer in het buitenland geïnvesteerd dan dat ze zelf investeringen aangetrokken hebben. De grote bedrijven beginnen dus, net als die van China, India en Rusland kapitaalkrachtig genoeg te worden om als spelers van wereldformaat te fungeren. Voor een land als het onze, en Vlaanderen met zijn havens en logistieke infrastructuur, liggen daar heel wat kansen". (MP)