Dit zijn de ministers van de regering-Diependaele I

Matthias Diependaele – (N-VA – Zottegem - °1979) 

Minister-president en minister van Economie en Industrie, Buitenlandse Zaken, Digitalisering en Facilitair Management

Matthias Diependaele (45) werd geboren in Sint-Niklaas en groeide op in Zottegem. In 2006 studeerde hij af als licentiaat Rechten aan de KU Leuven, waarna hij onmiddellijk aan de slag ging als politiek medewerker van Europarlementslid Frieda Brepoels. Hij was toen al actief in het dagelijks bestuur van Jong N-VA.

In 2009 werd Diependaele een eerste keer verkozen in het Vlaams parlement. In 2013 werd hij er fractieleider van N-VA, in opvolging van Kris Van Dijck. De 33-jarige Diependaele moest daarmee een gezicht geven aan de verjonging van de partij. Na de verkiezingen van 2014 mocht de Oost-Vlaming die positie houden.

Als fractieleider toonde Diependaele zich al een groot verdediger van budgettaire orthodoxie. "We gaan niet dezelfde fouten maken als vroeger", zei hij bij het debat over de regeerverklaring in 2014. "We gaan geen schuld opbouwen."

In 2019 mocht hij vervolgens zelf als minister de leiding nemen over de Vlaamse boekhouding. Een jaar later brak echter de coronacrisis uit en moest Vlaanderen het begrotingsevenwicht loslaten. Naast de onmiddellijke aanpak van de crisis, sloeg ook het relanceplan van 4,3 miljard euro een krater. Daarna volgden nog de oorlog in Oekraïne en de energiecrisis.

Vorig jaar bedroeg het Vlaamse begrotingstekort 1,507 miljard euro. Dit jaar zou het cijfer 3,7 miljard euro in het rood gaan, maar Diependaele en zijn collega's stelden zich tot doel in 2027 weer aan te knopen met een evenwicht.

Met 47.001 stemmen in Oost-Vlaanderen stond de minister bij de jongste verkiezingen op de achtste plaats van het lijstje met grootste aantal voorkeurstemmen voor het Vlaams parlement. Partijgenoten Jan Jambon en Zuhal Demir gingen hem vooraf in de rangschikking. 

N-VA-voorzitter Bart De Wever schoof hem afgelopen zomer wel naar voren als Vlaams formateur. De voorbije maanden leidde hij de onderhandelingen met Vooruit en cd&v. Die gesprekken mondden zaterdagochtend uit in een regeerakkoord, dat Diependaele nu als minister-president de komende vijf jaar mag uitdragen. Hij krijgt er ook de bevoegdheden Economie en Industrie, Buitenlandse Zaken, Digitalisering en Facilitair Management bij.

Jo Brouns (cd&v – Kinrooi - °1975)

Minister van Landbouw en Omgeving

Jo Brouns mag ook in de nieuwe Vlaamse regering minister van Landbouw blijven en krijgt er de bevoegdheid Omgeving bij, een sleutelpost als het gaat om stikstof en vergunningsprocedures. De 49-jarige politicus uit het Limburgse Kinrooi krijgt daarmee voor cd&v een belangrijke bevoegdheid voor de komende jaren.

Brouns studeerde criminologie en was van 2000 tot 2002 criminaliteitsanalist bij de stad Genk en van 2002 tot 2007 personeelsadviseur bij de vroegere politiezone GAOZ. Bij de provincieraadsverkiezingen van 2006 werd hij verkozen als provincieraadslid voor de provincie Limburg. In 2018 legde hij voor de derde keer de eed af als provincieraadslid. Daarbij werd hij ook aangesteld als ondervoorzitter van de provincieraad.

Brouns was ook kabinetsmedewerker van verschillende cd&v-ministers: van 2007 tot 2008 bij Jo Vandeurzen, van 2008 tot 2009 bij Steven Vanackere en van 2009 tot 2019 opnieuw bij Jo Vandeurzen. Sinds 2013 is Brouns burgemeester van Kinrooi. Hij volgde zijn vader Hubert op, die in totaal 16 jaar burgemeester was van de Limburgse gemeente.

In 2019 werd hij als opvolger van Jo Vandeurzen verkozen in het Vlaams parlement. Na het ontslag van Wouter Beke als Vlaams minister in 2022 en daaropvolgende reshuffle van de Vlaamse regering werd Brouns minister van Werk, Innovatie, Landbouw, Economie en Sociale Economie.

In de regering-Jambon botste het al eens met zijn Limburgse collega, bevoegd voor Omgeving, Zuhal Demir. Denk maar aan de soms stevige confrontaties in het stikstofdossier en rond de toekomst van de landbouw.

Bij de Vlaamse verkiezingen van 9 juni 2024 was Brouns lijsttrekker voor cd&v in de kieskring Limburg en werd hij met bijna 47.000 voorkeurstemmen opnieuw verkozen als Vlaams parlementslid. Brouns is getrouwd en heeft drie kinderen.

Ben Weyts (N-VA – Beersel - °1970)

Viceminister-president en minister van Begroting, Financiën, Vlaamse Rand, Onroerend Erfgoed en Dierenwelzijn

Voor Ben Weyts is het zijn derde opeenvolgende ambtstermijn als Vlaams minister. De 53-jarige Vlaams-Brabander groeide uit van een trouwe partijluitenant en communautaire kuitenbijter tot een vaste waarde in de partijtop.

Er zijn weinig mensen die de machinekamer en de interne keuken van de N-VA zo grondig kennen als Ben Weyts. De licentiaat politieke wetenschappen (UGent) begint - zoals zoveel N-VA'ers - zijn politieke loopbaan bij de Volksunie. In de periode 1999-2000 werkt hij als universitair medewerker van de VU-fractie in de Kamer.

Op het moment dat de Volksunie intern volop ruziet over de te volgen koers (2000-2001) is Weyts partijwoordvoerder. Zo maakt hij vanop de eerste rij de versplintering en het einde van de Volksunie mee. Bij het uiteenvallen van de VU volgt Weyts de Vlaams-nationale vleugel van Geert Bourgeois en dus niet de 'Toekomstgroep' rond Bert Anciaux of de groep 'Niet Splitsen' rond Johan Sauwens en Nelly Maes.

Uit de smeulende assen van de Volksunie wordt de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) opgericht. Bij de geboorte van de nieuwe partij staat Weyts mee aan de wieg. Hij wordt ook de eerste partijwoordvoerder tussen 2001 en 2004. Tussen 2002-2004 is hij ook hoofd van het politiek secretariaat. Het zijn de 'magere jaren' van de partij. Het is vechten om te overleven. Bij de federale verkiezingen van 2003 blijft de partij maar nipt boven water met één verkozene, met name Geert Bourgeois.

Maar vanaf 2004 begint de steile opmars van de partij. Kantelmoment is het Valentijnsakkoord tussen Yves Leterme (cd&v) en Geert Bourgeois (N-VA). N-VA vormt een kartel met cd&v en het 'Vlaams kartel' wint op overtuigende manier de verkiezingen en duwt Open Vld opnieuw uit het Martelaarsplein.

Geert Bourgeois wordt minister in de Vlaamse regering onder leiding van Yves Leterme en Ben Weyts wordt de woordvoerder en nadien ook de kabinetschef van Bourgeois. Bourgeois en Weyts vormen jarenlang een onafscheidelijk duo.

In 2010 raakt Weyts op eigen kracht en vanop een N-VA-lijst verkozen in de Kamer. Daar speelt hij zijn rol als communautaire hardliner met veel overgave. Gepokt en gemazeld in de Vlaamse Rand kent Weyts de Vlaams-nationale gevoeligheden en communautaire dossiers als Brussel-Halle-Vilvoorde als zijn broekzak. Zijn harde houding en communautaire onverzettelijkheid leveren hem bij de Franstaligen de bijnaam 'Ben Laden' op.

Dierenwelzijn als volwaardige bevoegdheid

Bij de verkiezingen van 25 mei 2014 verovert Weyts als lijsttrekker in Vlaams-Brabant een zitje in het Vlaams parlement. Zijn jarenlange trouwe dienst voor de partij wordt beloond met een ministerschap in de regering-Bourgeois. Weyts wordt bevoegd voor Mobiliteit, Openbare Werken, Toerisme, Dierenwelzijn en Vlaamse Rand.

Weyts wordt daarmee de eerste volwaardige minister van Dierenwelzijn. Hoewel het hoofdstuk Dierenwelzijn in het regeerakkoord erg kort blijft, perst Weyts elke druppel uit de nieuwe bevoegdheid, die hij bovendien behoudt in de regering-Jambon.

In die regering-Jambon werd Weyts niet alleen 'bevorderd' tot viceminister-president, hij werd er naast Dierenwelzijn ook bevoegd voor Sport, Vlaamse Rand en voor Onderwijs.

Weyts staat bekend als een meester-communicator. Hij kent zijn weg naar de media en weet daarbij zijn momenten te kiezen. Toch belandt de Vlaams-Brabander nu en dan ook eens in een mediastorm. Zo werd er in oktober 2014 uit linkse hoek aangedrongen op zijn ontslag nadat hij samen met zijn federale partijgenoot Theo Francken aanwezig was op de 90ste verjaardag van Bob Maes, ex-lid van de collaborerende VNV en stichter van de Vlaamse Militanten Organisatie (VMO). De afgelopen legislatuur kreeg de N-VA-minister dan weer de wind van voren toen hij in onderbroek een klas binnen wandelde.

Weyts maakte de voorbije maanden deel uit van het Vlaamse onderhandelingsteam van N-VA. Onderwijs moet hij voortaan aan partijgenote Zuhal Demir laten, maar hij blijft wel viceminister-president. Daarnaast zal hij de komende vijf jaar over de Begroting waken en krijgt hij Vlaamse Rand, Onroerend Erfgoed en Dierenwelzijn op het bord.

Zuhal Demir (N-VA – Genk - °1980)

Minister van Onderwijs, Justitie en Werk

Demir (44) groeide op in een Turks-Koerdisch gezin in Genk. Voor haar studies Rechten trok ze naar Leuven en later naar Brussel voor een specialisatiejaar arbeidsrecht. Haar loopbaan startte ze bij een Antwerps advocatenkantoor, waar ze haar specialisatie in de praktijk omzette.

Demir raakte in 2010 een eerste keer verkozen in de Kamer, met 10.248 voorkeurstemmen. Voor de lokale verkiezingen in 2012 was Demir lijsttrekker voor het district Antwerpen. Ze raakte verkozen en ging zetelen als voorzitter van het districtscollege. Begin 2016 verhuisde Demir opnieuw naar Genk, waar ze in 2018 lijsttrekker werd bij de lokale verkiezingen. De partij haalde er toen 27 procent van de stemmen, maar belandde toch in de oppositie. 

Tussen 2017 en eind 2018, toen de regering-Michel I viel over het Marrakeshpact, was Demir staatssecretaris voor Armoedebestrijding, Gelijke Kansen, Personen met een beperking, Grootstedenbeleid en Wetenschapsbeleid. Ze nam toen de fakkel over van partijgenote Elke Sleurs. 

Klinkt het niet, dan botst het maar

Bij de verkiezingen van 2019 raakte Demir verkozen voor de Kamer, maar ze belandde uiteindelijk in de Vlaamse regering onder leiding van Jan Jambon. Ze kreeg er de bevoegdheden Omgeving, Justitie, Toerisme en Energie. Ze kreeg tal van complexe en gevoelige dossiers op haar bord, gaande van het stikstofdossier, het PFAS-verhaal en Ventilus tot de geluidshinder van de luchthaven van Zaventem. 

Demir windt er niet graag doekjes om. Klinkt het niet, dan botst het maar, is de redenering. En het heeft de voorbije jaren wel een paar keer gebotst. Denk maar aan de pittige stikstofdiscussies met cd&v of aan haar confrontaties met Boerenbond. Maar haar directe stijl levert ook bijval op. Ze geldt als één van de helderste sterren aan het N-VA-firmament en er is natuurlijk ook de steun van de kiezer. Bij de verkiezingen van 9 juni kreeg Demir als Vlaams lijsttrekker in Limburg 65.000 voorkeursstemmen, waarmee ze veruit de stemmenkampioen van de provincie werd. 

Ze onderhandelde de voorbije maanden mee over een nieuw Vlaams regeerakkoord met Vooruit en cd&v en krijgt met Onderwijs nu de grootste Vlaamse portefeuille. Daarnaast zal Demir zich de komende vijf jaar ontfermen over Werk en Justitie.

Annick De Ridder (N-VA – Antwerpen - °1979)

Minister van Mobiliteit, Openbare Werken en Sport:

Annick De Ridder (45) heeft een diploma in de rechten en werkte tussen 2002 en 2011 als advocaat aan de Antwerpse balie. Ze steekt de neus voor het eerst aan het politieke venster in de periode 2003-2004. Als voorzitter van Jong VLD-Antwerpen slaagt ze erin voldoende handtekeningen te verzamelen voor een speciaal partijcongres over het migrantenstemrecht. De Ridder dient een resolutie in die erop neerkomt dat de liberalen enkel in de regering kunnen blijven als het migrantenstemrecht er niet komt.

Na een bewogen congres en vooral na een geëmotioneerde speech van oud-PVV-voorzitter Willy De Clercq lijkt de partij de rangen te kunnen sluiten. De resolutie van De Ridder en co wordt weggestemd en de liberalen blijven in de regering. Maar de kwestie blijft nazinderen. Zo volgt er de zogenaamde 'koningskwestie' aan de top van de liberale partij, waarbij Karel De Gucht gedwongen wordt het partijvoorzitterschap af te staan en Guy Verhofstadt een tijdje tegelijk premier en partijvoorzitter wordt. Enkele maanden later lijdt de VLD een zware verkiezingsnederlaag.

De Ridder werpt zich meteen op als een van de 'coming ladies' bij de Vlaamse liberalen. Ze wordt in 2004 verkozen als Vlaams parlementslid. Daar legt ze zich onder meer toe op dossiers zoals de Oosterweelverbinding, de IJzeren Rijn, De Lijn en de Scheldeverdieping. De Antwerpse politica met donkerblauw profiel maakt naam als harde werker en vurig debater.

Bij de regionale verkiezingen in 2009 wordt De Ridder herverkozen in het Vlaams parlement. Dat jaar wordt ze ook 'running mate' van Marino Keulen, die een gooi doet naar het voorzitterschap bij de Vlaamse liberalen. Keulen moet echter de duimen leggen voor Alexander De Croo.

In 2011 neemt De Ridder politiek wat gas terug. Ze gaat voor Katoen Natie van Fernand Huts consultancy-opdrachten rond windmolens uitvoeren en stopt als gemeenteraadslid in Antwerpen en als bestuurder van het Antwerpse Havenbedrijf, omdat die taken niet verenigbaar zijn met haar nieuwe functie. Ze blijft wel in het Vlaams parlement zetelen, maar speelt daar een tijdlang een minder prominente rol.

Overstap naar N-VA, stikstof en Ineos

In 2013 maakt De Ridder bekend dat ze Open Vld verlaat voor N-VA. Een jaar later wordt ze voor die partij opnieuw verkozen in het Vlaams parlement, waar ze zich blijft toeleggen op de dossiers die ze ook al bij de liberalen opvolgde. Ze wordt ook aangewezen als deelstaatsenator. Na de lokale verkiezingen van 2018 wordt ze in Antwerpen schepen van haven, stadsontwikkeling, ruimtelijke ordening en patrimonium. Die opdracht noopt haar ertoe minder actief te worden in het parlement, waar ze een jaar later opnieuw wordt verkozen, weliswaar met een paar duizend voorkeurstemmen minder.

Als schepen begeleidt De Ridder de fusie van de Antwerpse haven met die van Zeebrugge. Ze wordt ook voorzitter van de raad van bestuur van Port of Antwerp-Bruges. Ook voor AG Vespa, het Antwerpse autonome gemeentebedrijf voor vastgoed, leidt ze de raad van bestuur. Als schepen krijgt De Ridder regelmatig te maken met het Vlaamse beleid, zoals rond de stikstofregels. In 2023 ziet chemiebedrijf Ineos de vergunning van zijn ethaankraker in de Antwerpse haven vernietigd, wat De Ridder dramatisch noemt. Nadat Vlaanderen met een nieuw stikstofdecreet komt, krijgt de kraker een nieuwe vergunning.

Bij de verkiezingen in juni 2024 haalt De Ridder 40.936 voorkeurstemmen op de lijst voor het Vlaams Parlement, waarna ze toetreedt tot het onderhandelingsteam van N-VA bij de Vlaamse formatie. Met Mobiliteit en Openbare Werken krijgt ze bevoegdheden die van belang zijn voor de Antwerpse Oosterweelwerken. De Ridder zal de komende vijf jaar ook Sport voor haar rekening nemen.

Caroline Gennez (Vooruit – Mechelen - °1975)

Minister van Welzijn, Cultuur, Armoede en Gelijke Kansen:

Caroline Gennez (49) heeft intussen bijna 25 jaar politiek op de teller staan op uiteenlopende niveaus. Ze was ook vier jaar lang, tussen 2007 en 2011, voorzitter van de sp.a (Vooruit). Nu wordt ze voor het eerst Vlaams minister en krijgt ze met Welzijn meteen een belangrijke post.

Caroline Gennez wordt op 21 augustus 1975 geboren in het Limburgse Sint-Truiden. Na haar studies politieke en sociale wetenschappen aan de KU Leuven, rolt ze de politiek in. Eerst via de sp.a-jongerenbeweging Animo, waar ze een tijdje voorzitster is. Vanaf 1999 gaat ze aan de slag op verschillende socialistische kabinetten, zowel Vlaams als federaal. Lokaal engageert ze zich in Sint-Truiden, waar ze in 2003 schepen wordt.

De socialiste wordt opgemerkt door toenmalig sp.a-voorzitter Steve Stevaert en zal van 2003 tot 2007 ondervoorzitster van de partij zijn. In die periode verhuist ze ook naar Mechelen, in de provincie Antwerpen. In 2004 wordt ze voor het eerst lid van het Vlaams parlement. Tot 2007 is ze fractieleidster voor sp.a-spirit.

Na haar passage als partijvoorzitter, focust Gennez zich opnieuw op haar werk als parlementslid. In 2010 wordt ze verkozen in de Kamer, waar ze tot 2014 zal zetelen alvorens terug te keren naar het Vlaams parlement. Daar focust ze op thema's als economie, werk en onderwijs.

Eind 2022 wordt de 47-jarige socialiste minister van Ontwikkelingssamenwerking en Grootstedenbeleid in de regering-De Croo. Gennez volgt Meryame Kitir op, die twee maanden eerder een stap opzijzette om gezondheidsredenen en problemen bij het leiden van haar kabinet.

Als minister is Gennez een stuk zichtbaarder dan haar voorgangster en wordt ze her en der de schaduwminister van Buitenlandse Zaken genoemd. Ze doet in korte tijd verschillende landen aan, zoals Ethiopië, Marokko en de Palestijnse gebieden in Israël.

Bij de verkiezingen van juni 2024 trekt Gennez de lijst voor het Vlaams parlement in de provincie Antwerpen. Ze wordt verkozen met 41.107 stemmen en treedt toe tot het Vlaamse onderhandelingsteam van Vooruit.

Melissa Depraetere (Vooruit – Harelbeke - °1992)

Viceminister-president en minister van Wonen, Energie en Klimaat, Toerisme en Jeugd

Melissa Depraetere (32) is de voorbije jaren, vaak zij aan zij met Conner Rousseau, als een komeet naar het Wetstraatfirmament geschoten. Ze moest meermaals onverwacht invallen, eerst als Kamerfractieleider, ter vervanging van Meryame Kitir, en nadien als voorzitter van de partij toen Conner Rousseau een stap opzij zette na de controverse rond zijn ongepaste uitspraken onder meer over de Roma-gemeenschap.

Depraetere komt uit Harelbeke en start haar politieke carrière, na haar studies politieke wetenschappen, als parlementair medewerkster van haar stadsgenoot Alain Top. In 2019 krijgt ze de tweede plaats op de West-Vlaamse sp.a-lijst voor de Kamer. Ze raakt verkozen en wordt in 2020 fractieleidster nadat haar voorgangster Meryame Kitir minister wordt in de nieuwe federale regering. Depraetere focust zich op thema's als koopkracht en consumentenbescherming. Zo beweegt ze de regering er onder meer toe de bundelverkoop van woonkredieten en verzekeringen door banken aan te pakken en ijvert ze voor een minimumrente bij de banken.

Met 63.917 stemmen haalde ze het hoogste resultaat van alle federale kandidaten in West-Vlaanderen.

Hilde Crevits (cd&v – Torhout – °1967)

Viceminister-president en minister van Binnenlands Bestuur en Integratie en Inburgering:

Hilde Crevits (57) is de voorbije legislaturen uitgegroeid tot een vaste waarde in de Vlaamse regering. Ze is intussen 17 jaar onafgebroken Vlaams minister. De afgelopen vijf jaar was ze eerst minister van Werk, Economie, Sociale Economie en Landbouw en Visserij, maar na het ontslag van Wouter Beke switchte ze naar de bevoegdheden Welzijn, Volksgezondheid en Gezin. De bevoegdheid Visserij behield ze.

Crevits is geboren en getogen in het West-Vlaamse Torhout. Na haar studies rechten aan de Universiteit Gent gaat ze vanaf oktober 1990 aan de slag als advocate aan de balie in Brugge. Haar eerste voorzichtige stappen in de politiek zet Crevits in 1996 als deeltijds kabinetsmedewerker van Brugs burgemeester Patrick Moenaert. Haar eerste mandaat begint op 25 oktober 2000, wanneer ze voor cd&v in de provincieraad van West-Vlaanderen gaat zetelen.

In 2004 verovert Crevits een zitje in het Vlaams parlement, waar ze vrij snel naam maakt als gedegen dossiervreetster. In 2007 gaat het plots snel. Vlaams minister-president Yves Leterme verlaat het Martelaarsplein om een federale regering te vormen. De toenmalige numero uno van de cd&v vraagt aan zijn West-Vlaamse poulain om Vlaams minister te worden. Crevits hapt toe. Kris Peeters vervangt Leterme als ‘MP’ en Crevits neemt de bevoegdheden van Peeters (Mobiliteit, Openbare Werken, Energie en Leefmilieu) over.

Sindsdien is Crevits uitgegroeid tot één van de absolute sterkhouders en ook stemmenkampioenen van haar partij. Bij de Vlaamse verkiezingen van 2009 haalde niemand in West-Vlaanderen meer stemmen dan Crevits (ruim 101.000). In de regering-Peeters II wordt ze minister van Mobiliteit en Openbare Werken. Het wegwerken van de achterstand op onze snelwegen en gewestwegen wordt één van haar belangrijkste missies.

Crevits bouwde door de jaren heen een stevige reputatie op als vakminister. Daarbij combineert ze haar directe - en soms ongeduldige - aanpak met een goed geoliede communicatiemachine.

Bij de verkiezingen van 25 mei 2014 was Crevits met ruim 112.000 voorkeurstemmen opnieuw de absolute stemmenkampioen in West-Vlaanderen. In de regering-Bourgeois werd Crevits viceminister-president en kreeg ze ook de bevoegdheid Onderwijs.

Bij de verkiezingen van 26 mei 2019 stelde Crevits zich kandidaat om minister-president van Vlaanderen te worden. Met 130.912 voorkeurstemmen werd ze opnieuw West-Vlaams stemmenkampioen. Maar haar partij kreeg rake klappen en de Torhoutse moest haar ambitie om minister-president te worden opbergen.

Ze belandde wel in de regering-Jambon en werd er viceminister-president en minister voor Werk, Economie, Sociale Economie Innovatie en Landbouw. Na het ontslag van haar cd&v-collega Wouter Beke schoof Crevits in mei 2022 door naar de bevoegdheden Welzijn, Volksgezondheid en Gezin en moest ze onder meer het hoofd bieden aan de diepe crisis in de kinderopvang.

Bij de verkiezingen van 9 juni 2024 kreeg Crevits nog ruim 77.000 voorkeursstemmen, een pak minder dan bij de vorige verkiezingsrondes, maar ze bleef daarmee wel de stemmenkampioen van West-Vlaanderen. De partij was niet langer de grootste van West-Vlaanderen, maar kon met vier zetels (-1) nog relatief standhouden.

Cieltje Van Achter (N-VA – Schaarbeek – °1979)

Minister van Brussel en Media

Cieltje van Achter werd op 11 januari 1979 geboren in Asse en groeide op in Halle. Ze haalde een diploma Rechten aan de KU Leuven en studeerde Ontwikkelingssamenwerking in Bologna en Internationale Politiek in Washington. Na haar studies startte ze een carrière als advocaat in Brussel. Na enkele jaren stapte ze over naar de Vlaamse overheid, waar ze aan de slag ging op het departement 'Internationaal Vlaanderen'. Ze schreef er onder andere mee aan het Europese en Vlaamse beleid voor controle op de wapenhandel.

Van Achter huwde met Karel Bourgeois, zoon van N-VA-stichter Geert Bourgeois. Volgens Van Achter was het die laatste die haar overhaalde zich kandidaat te stellen voor de verkiezingen voor het Brussels parlement. In 2014 trad ze toe tot de assemblee en ze werd opnieuw verkozen in 2019 en in 2024. Zo brengt ze tien jaar ervaring in het Brussels parlement met zich mee.

Van Achter was vier jaar lang ondervoorzitter van de partij, samen met Lorin Parys. Die functie gaf ze op in 2021, omdat ze niet mag worden gecombineerd met het fractieleiderschap.