Tijdelijke werklozen helpen boeren uit de nood

Vanaf het kopje van de asperge zichtbaar is, moet het ‘witte goud’ geoogst worden. Lukt dit niet, dan verkleurt de asperge en zakt de waarde enorm. Alle hulp is dus welkom, ook voor aspergeboer Patrick Robeyns. Hij plaatste een vacature op de nieuwe website helpdeoogst.be en vond in een oogwenk de hulp die hij nodig heeft. 

“Ik denk dat ik zeker honderd e-mails heb gekregen”, vertelt Robeyns aan Gazet van Antwerpen. “En om het halfuur krijg ik nog een telefoon, ik kan ze allemaal niet beantwoorden. Normaal heb ik hier altijd enkele mensen uit andere landen die helpen oogsten, maar dit jaar kan ik mijn uitleg gewoon in het Nederlands doen. Dat is de eerste keer in dertig jaar.” 

Er meldden zich werkwilligen uit ongeveer alle sectoren. Ook Robin Lemmens (33), een kok bij een brasserie in Turnhout, die normaal op dit moment aspergesoep of asperges à la flamande zou bereiden. “Ik vind asperges een heel interessante groente”, zegt hij. “Dit was voor mij een uitgelezen kans om ze eens van de andere kant te bekijken. Klaarmaken ben ik gewoon, maar op een veld heb ik eigenlijk nog nooit gestaan. Ik wist helemaal niet hoe asperges precies geoogst werden. Ik heb hier al geleerd dat ze makkelijk afbreken als je ze steekt en dat je dus heel voorzichtig moet zijn. Wij noemen ze in de keuken het witte goud. Ik zie hier nu ook dat ze echt als goud behandeld worden. Dat ga ik nooit vergeten. Ik ga ze met nog meer liefde en respect klaarmaken. Hopelijk kan dat nog dit seizoen.” 

Ook Jef Van Alsenoy (28) steekt de handen uit de mouwen op het aspergeveld. Hij reist de wereld rond en was van plan om begin dit jaar naar China en Nieuw-Zeeland te reizen. Die plannen vielen door de coronacrisis in het water. “Als ik dan toch in België was, dan kon ik maar beter wat geld verdienen”, vertelt hij. “Asperges spraken me dan wel aan, zeker omdat Patrick biologisch werkt. Ik doe dit werk heel graag, maar soms voelt het nog heel zuur aan en baal ik nog keihard dat het niet meer gelukt is om in Nieuw-Zeeland te geraken. Voor hetzelfde geld had ik daar nu mango's en kiwi's helpen oogsten. Het zijn asperges geworden, in Halle-Zoersel.” 

Werken op het veld is zeer arbeidsintensief en vooral de rug krijgt het zwaar te verduren. Zowel Lemmens als Van Alsenoy kunnen er van meespreken, maar houden het vol. Toch is het niet voor iedereen weggelegd. “De voorbije dagen was hier nog een psychologe, maar zij kreeg echt te veel last van haar rug”, vertelt Patrick. “Ik begrijp dat, want je staat altijd gebukt. Je moet proberen om je rug zo recht mogelijk te houden als je vooroverbuigt. Na een tijdje passen je spieren zich dan aan en lukt het wel. Als er mensen het echt te zwaar vinden, dan kies ik gewoon iemand nieuw uit mijn lijstje kandidaten. Er blijven er nog altijd bijkomen.” 

Ook Jozefien Merlevelde, een 27-jarige tandarts, heeft al aardig wat uren op de teller staan op het veld. “Mijn leven bestaat normaal gezien uit tanden trekken en gaatjes vullen, dit is eens iets anders”, zegt ze. “Het werken in de buitenlucht bevalt me wel. Ik heb even nodig gehad om de techniek te leren, maar eens je die doorhebt, lukt het wel. Je moet de grond met je vingers wat opzij duwen en dan diep genoeg steken met het mes, zodat de asperge zeker lang genoeg is. Anders is ze waardeloos.” 

De gelegenheidsarbeiders verdienen ongeveer 9 euro per uur. Voor Merlevelde een groot verschil met wat ze als tandarts verdient.“Maar het was me niet om het geld te doen. Ik doe dit voor de levenservaring. Ik droom hier wel eens weg in die prachtige omgeving. Als tandarts moet ik dikwijls werken onder tijdsdruk, want je wil altijd op tijd zijn voor je volgende patiënt. Hier in de natuur kijken we niet op de klok. En dat is voor mij onbetaalbaar.”