"Mensen durven zich opnieuw jager noemen"

Jarenlang daalde het aantal jagers in ons land. "Tot 12.400 vorig jaar. Een relatief dieptepunt dat we wijten aan de vele keren dat we slecht in het nieuws kwamen, soms terecht, soms ook niet", vertelt Wille, die onder meer verwijst naar de zogezegde fazantenjachten. "Waarbij uitgezette tamme fazanten zowat in de loop van het geweer kwamen kijken om te zien of hun baasje - die plots in een gek groen pak stak - daar geen graantjes verstopt had. Zo was er inderdaad niks meer aan. Geen eer, geen eerlijk gevoel en een slechte naam".

Maar dat is nu anders. "Wij zijn wildbeheerders geworden. Dankzij ons afschot overheerst geen enkel dier de natuur en blijven allerlei soorten naast mekaar in leven". Een niet zo nieuwe leuze die blijkbaar opnieuw aanslaat, want zaterdag daagde een enorme massa op voor de jachtcursus in het prachtige Ardense kasteel van Lavaux Sainte-Anne. "Het is een superjaar. 900 inschrijvingen tegenover een dikke 600 vorig jaar en zelfs nog minder de jaren dáárvoor. Voor een deel te wijten aan de strengere wapenwetgeving waarbij ook sportschutters een vergunning moeten hebben. Maar toch verklaart dat niet alles", denkt Wille.

"Jagen is gewoon veel toffer dan spelletjes spelen op de computer. Het voelt realistischer", vat cursist Nicolas Derom (17) uit Destelbergen de hernieuwde belangstelling samen. De jongen gaat al vanaf zijn jongste jaren mee met zijn papa - een verzekeringsagent - jagen in de buurt van Eeklo. "Maar ik wil ook écht jager worden. De cursussen zijn moeilijk. Vooral dat deel waarin we de roofvogels uit mekaar moeten houden, is niet van de poes. Een havik en een sperwer zien er net eender uit. Ik hoop dat ik het haal, ik heb hiervoor in de paasvakantie een week gestudeerd".

Naast het herkennen van diersoorten - een bokje is inderdaad een watervogel - is er ook een cursus wetgeving, ethiek en wapenkennis. "En dan volgen de échte schietoefeningen. Een kwestie van geduld en uiterst veel training", zegt Veerle Adriaenssens uit Liesele, cursiste en moeder van een peuter van 2,5 jaar. "Ik heb nooit iets te maken gehad met de jacht. Maar dankzij mijn roofvogelpassie ben ik er meer over te weten gekomen en het ligt me wel. Dieren doden hoort nu eenmaal bij de natuur. Mijn roofvogels thuis eten ook geen plantjes, hoor, maar levende kuikentjes van één dag oud. Zo gaat het gewoon".