Italianen Daniele en Dario kweken Chianinarund, de witte reus uit de heuvels
ReportageDe Italianen houden van het goede leven, en daar hoort een mals stukje vlees zeker bij. Daniele Mecarelli en zijn broer Dario beheren samen het ‘Agricola Collivecchi’, een gemengd bedrijf gespecialiseerd in agrotoerisme en Chianinarunderen. Deze dieren hebben een niet altijd even handelbaar Italiaans temperament, maar de smaak op het bord maakt veel goed.
Met een dubbele focus op landbouw en agrotoerisme spelen Dario en Daniele in op beide sterktes van hun bedrijf. De broers hebben een terrein van 440 hectare in de Italiaanse heuvels van Umbrië. Ongerepte natuur, 270 hectare bos, 5 hectare kastanjes, 10 hectare truffelcultivatie en vele weidse grasheuvels waar hun dieren op kunnen grazen. In gerestaureerde Italiaanse huisjes laten ze tot 25 personen overnachten, om ze ’s avonds uit te nodigen in een restaurant met ruimte voor wel 100 man. Maar misschien het meest opmerkelijke aan hun bedrijf, zijn de witte Chianinarunderen.
Witte reus
Daniele leidt ons rond langs de boerderij. Volgens hem is het Chianinarund het grootste ter wereld. Een overdrijving? Neen. Met een schofthoogte van twee meter, zijn de stieren van dit eeuwenoude Etruskische runderras van het type dat je liever te vriend houdt. De mannelijke dieren bereiken een gewicht van maximaal 1,8 ton, de vrouwtjes houden het op een meer bescheiden 1,1 ton. Het hoeft niet te verbazen waarom deze dieren historisch eerder als werkos werden gehouden. “Moeilijke karakters”, waarschuwen de Italiaanse boeren wel. De boeren zeggen hun dieren vrij in de natuur te laten op hun extensieve heuvellandschap, al geldt dit uiteraard niet voor de dieren die worden vetgemest – en dat zijn er heel wat.
Een toerist die vraagt om meer informatie, zal te horen krijgen hoe de dieren worden grootgebracht op een dieet van vers gras, hooi en kruiden. Dit dieet is uiteraard wel wat uitgebreider bij de dieren die worden afgemest. Deze dieren krijgen voer samengesteld uit hooi, maïs, gerst, triticale, bonen, soja en ‘mineralen’. Wat daarmee bedoeld wordt is niet duidelijk, al houdt het wellicht verband met het aanwezige palmpitvet op de boerderij. De boeren streven een slachtgewicht na van 1.200 kilogram bij stieren, wat neerkomt op een goeie 750 kilogram vlees. Voor stierenvlees krijgen de boeren 6,2 euro per kilo, voor de biefstuk van een vaars 7,1 euro. De vrouwtjes zijn lichter, maar dus wel meer waard per kilo. “Toch blijft dit een groot verschil met wat de consument betaalt: zo’n 20 euro per kilo”, merkt Daniele op.
Florentijnse biefstuk
De biefstukken die hieruit voorkomen, zullen als ‘Fiorentina’ op de menukaart verschijnen. Een Florentijnse biefstuk die het niet alleen goed doet in Toscane, maar ook in het betere steakrestaurant bij ons. De boeren spreken van kwaliteitsvol, sappig vlees, met 20 procent meer proteïne dan doorsnee rassen.
Toch zijn er ook donkere wolkjes die deze Italiaanse droom verstoren. Klimaatverandering, halen de boeren aan. De boeren produceren voorlopig hun eigen voer, maar vrezen dat ze in de toekomst dit zullen moeten aankopen omdat de slechte oogsten hun productie van krachtvoer in gevaar brengt.
Karakter kweken
En dan zijn er nog de minder zachtaardige kwaliteiten van de dieren. De boeren waarschuwen dat de Chianina temperamentvol is, al tracht men via zorgvuldig kweken de minder interessante karaktertrekken tot een minimum te beperken. “We hebben en officiële schaal waarop we de agressie van elke stier meten. Dit is gestandaardiseerd en wordt bijgehouden in een stamboek”, zeggen de boeren.
Via diversificatie willen de boeren zich tot slot toekomstbestendig houden. Zo willen ze hun areaal aan truffels uitbreiden, en ook de kaart van het agrotoerisme wordt volop uitgespeeld. Met een inkomen dat voor de helft komt uit landbouw, en voor de helft uit agrotoerisme, profiteren ze op meer dan een manier van het prachtige Italiaanse landschap.
Bron: Eigen berichtgeving
