Opinie: Hoe maken we het stikstofakkoord écht historisch?

Het stikstofdebat woedt vandaag vooral in de media, maar met de politiek is er nauwelijks een discours. Het zou nochtans de evidentie zelve zijn, gezien al de aandacht in de media, het gespin op Facebook en debat in het Vlaams Parlement. Als jonge boeren staan wij alvast klaar, want we weten waarom. Wij willen namelijk, net als honderden andere jonge boeren, een toekomst uitbouwen in de landbouwsector. Dat willen we doen op een duurzame manier: ecologisch, maar ook economisch en sociaal.

De Vlaamse regering noemde het stikstofakkoord eind februari “historisch”. Het moest en zou een akkoord zijn dat niet enkel een vergunningenstop voor de hele economie voorkwam, maar ook nog eens het stikstofbad leegde en dat allemaal met heel veel respect voor de boeren.

De inkt van het stikstofakkoord was echter nog niet droog was of het werd door heel wat partijen in vraag gesteld. De onrust op het platteland, de vragen vanuit oppositie en meerderheid en als kers op de taart het rommelwerk met de rode bedrijven zorgden alvast voor de nodige barsten in de eerst zo eensgezinde Vlaamse regering. Die barsten kwamen etterend naar buiten met het nodige getoeter op sociale media.

Misschien moet het ons ook niet verbazen. Politici verdedigen hun akkoorden en hun achterban. Elke dag is het kiezers tellen en binnengesleepte akkoorden vrijwaren. Elk verlies is een blamage. Het enige probleem: als je enkel voorkomt niet te verliezen, dan win je nooit.

Dat is net wat deze Vlaamse regering dreigt te overkomen. Ze dreigt een akkoord te maken dat niemand echt goed vindt, er manu militari aan vast te houden en vervolgens dit akkoord ook nog eens te moeten verdedigen naar haar achterban. De uitkomst is zeker: slecht beleid en veel boosheid bij de kiezers. Politici troosten zich dan met de gedachte dat er geen alternatief is.

Dat alternatief is er nochtans wel. We hoeven de interne cohesie in de regering niet te breken. We kunnen een akkoord smeden dat echt historisch is. Als de regering wat minder zou blaten in de media en wat meer zou zoeken naar oplossingen achter de schermen, dan was de oplossing waarschijnlijk al binnen handbereik.

De essentie is immers simpel: boeren houden van de natuur en willen best stikstof reduceren. Natuurbeschermers willen niet dat de boeren verdwijnen of dat er geen jonge boeren meer starten. Daar vinden we elkaar dus al. De basis voor de toekomst is gelegd.

Het is niet simpel. Schijnbaar tegenovergestelde belangen verzoenen. Als jonge boeren geloven wij echter dat het kan. Een landbouw die natuur toelaat. Een natuur waar ook plaats is voor rendabele en toekomstgerichte landbouw. Maar dan moet je wel aan tafel kunnen gaan. Dan is gesprek onontbeerlijk. Onze toekomst, die zullen we bepalen aan de onderhandelingstafel, niet op sociale media. 

Met dit opiniestuk wil de auteur een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat. De auteur schrijft in eigen naam en is verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. 

Het Nationaal Bestuur van Groene Kring bestaat uit Bram Van Hecke, Maarten Moermans, Michiel Sys, Lotte Arkens, Jonas Lemaire, Phille Renders, Karel D’Eer, Nicolas Dehaemers.