"Jonge boeren zijn echte slachtoffers van crisis"
De Oudenaardse landbouwschepen Richard Eeckhaut is al 38 jaar boer. In die periode ging het natuurlijk wel eens minder goed, maar nooit was het zo erg als dit jaar. Eeckhaut beschikt niet over exacte cijfers die aantonen hoe hard de crisis hem treft, maar de huidige marktprijzen zijn veelbetekenend. Een jaar geleden kreeg de boer nog 38 euro voor honderd liter melk, terwijl dat op dit ogenblik 24 euro is. De graanprijs is volgens Eeckhaut gedaald van 22 euro per honderd kilogram tot minder dan tien euro.
Voortdoen, is de enige remedie. "Er zit niks anders op. Je koeien moet je eten geven of melken, of het nu crisis is of niet. Je kunt alleen proberen om nog een tandje bij te steken", zegt Eeckhaut, die er ook op wijst dat hij kan terugvallen op een financiële buffer. Bovendien zijn de zwaarste investeringen intussen afbetaald. "Ik heb de luxe dat ik mijn graan nog een tijd kan opslaan, maar jonge boeren kunnen niet stockeren, die moeten verkopen om hun financiële verplichtingen na te komen".
Bij Christian De Cock valt een gelijkaardig verhaal te horen. Op zijn vierkantshoeve doet hij al meer dan twintig jaar aan akkerbouw en hij kweekt ook biggen voor afmesterijen. Eind vorig jaar voelde hij de conjunctuur reeds kantelen. "Toen begonnen de grondprijzen te stijgen. Maar niemand had verwacht dat het uiteindelijk een crisis van deze omvang zou worden", zegt hij. Bovendien is de inkomensdaling bij de boeren in ons land nog sterker dan die in de rest van Europa.
"Daar is een verklaring voor. Vlaanderen is klein, de landbouw is hier intensief. We moeten het maximale halen uit een kleine oppervlakte, en daardoor lopen onze kosten hoog op. We maken kwaliteitsproducten die iets meer mogen kosten. Maar nu is het crisis en zullen bijvoorbeeld supermarkten hun eigen merkproducten nadrukkelijker in de markt duwen. De kwaliteitsproducten vallen uit de boot", aldus De Cock.
Net zoals Eeckhaut beklemtoont De Cock dat de precaire situatie voor startende boeren dubbel zo erg is. Zij hebben geen ruggensteun, en vallen in een zwart gat, klinkt het. Toch hoedt ook hij zich voor pessimisme. "Ik kan toch niet tegen mijn zeugen zeggen: stop maar voor een half jaar. Een crisis is eigen aan het beroep, al gebeurt het natuurlijk liefst zo weinig mogelijk. Weet je, voedsel blijft altijd nodig, wat er ook gebeurt. En de landbouwsector deelt als eerste in de klappen, maar kruipt ook als eerste weer overeind".
