"Investeringen in landbouw derde wereld vaak nefast"

Om het aantal hongerige mensen wereldwijd te halveren moet jaarlijks 30 miljard dollar worden geïnvesteerd in de landbouw van ontwikkelingslanden. Het geld van internationale investeerders stroomt toe, stelt de Wereldvoedselorganisatie FAO vast. Probleem is dat de toegenomen productiviteit vaak de ontwikkelingslanden nauwelijks helpt.

Volgens de FAO is het opzetten van productie in Afrika of Azië door bijvoorbeeld Chinese, Koreaanse of Arabische investeerders op zichzelf positief. Maar in de praktijk wordt de productie zelfs in landen met een voedseltekort, zoals Ethiopië, geëxporteerd naar het land of de regio waar de investeerder vandaan komt. Dit is moeilijk te vermijden: investeerders werken vaak met fondsen die gedeeltelijk of geheel door overheden met een tekort aan landbouwpotentieel zijn verstrekt. Bovendien is het ontvangende land vaak corrupt geleid.

Toch is het volgens de International Institute for Environment & Development (IED) ook voor investeerders zaak investeringsmodellen te ontwikkelen die de vaak kleinschalig opererende boeren in de betreffende landen bij het project te betrekken. Grootschalige landaankopen kunnen voor sociale onrust zorgen en in potentie de investering bedreigen. Ook kunnen deals afketsen zoals al verschillende keren is gebeurd.

Een groep Zuid-Koreaanse investeerders probeerde bijvoorbeeld op Madagaskar 1,3 miljoen hectare land te leasen. Sociale onrust leidde tot de val van de regering van Madagaskar en het afblazen van de lease. In Indonesië werd een Saoedisch project voor het ontwikkelen van 500.000 hectare stopgezet na grootschalige protesten.

Hoewel de IED pleit voor meer betrokkenheid van de lokale bevolking, moeten de projecten wel worden opgezet vanuit economische motieven en niet als ontwikkelingshulp.