Vleesveehouder kan na magere jaren voorzichtig vooruit kijken
12 augustus 2021Nadat de Belgische rundveehouderij een aantal zeer magere jaren kende, kan de sector zijn blik opnieuw naar de toekomst richten. Vergeleken met een jaar geleden ontvangen de boeren tien tot vijftien procent meer voor hun vlees. Betrokkenen denken dat de hogere prijs zal stand houden. Het aantal stoppers zal immers niet afnemen en nieuwe bedrijven komen er niet bij.
Wie rundvee zegt, zegt Belgisch witblauw. Het Belgische ras is dominant in ons land en is wereldwijd gekend om zijn vleesaanzet en -kwaliteit. Toch is de Belgische veestapel de laatste jaren sterk afgenomen door de matige prijsvorming. “Veel veehouders gingen de afgelopen jaren met pensioen en zijn gestopt”, vertelt vleesveehouder Guido Corswarem.
Corswarem runt in het Limburgse Heers samen met zijn vrouw Colette en dochter Evelien een rundveebedrijf met 350 Belgisch witblauwe runderen. De achteruitgang in de veestapel is volgens hem de reden voor de betere prijs die veehouders het voorbije jaar kregen voor hun vlees. Deze prijs schommelt rond de 3,50-3,60 euro levend gewicht tegenover 3,20-3,30 euro een jaar geleden.
Stijging van kosten doet betere prijs teniet
Alhoewel de 59-jarige veehouders tevreden zijn met de prijsstijging, zegt Corswarem hier aan het einde van de rit weinig van te merken. “De kosten voor stro, diesel, krachtvoer en loonwerk zijn ook gestegen. Alles wordt duurder. Op het einde van het jaar houden we uiteindelijk hetzelfde bedrag over.” De afhankelijkheid van bepaalde grondstoffen terugschroeven, is in ieder geval geen optie. “Minder krachtvoer geven, gaat alleen maar ten koste van de vleesaanzet.”
Omdat alles duurder wordt, houden we op het einde van het jaar uiteindelijk hetzelfde bedrag over
Het recept van een winstgevend bedrijf is volgens de veehouder een goede vruchtbaarheid en vleesaanzet. Hij tracht deze eigenschappen onder andere te bereiken met genetica. Het Limburgse bedrijf heeft een rijke geschiedenis als het gaat om fokkerij die meer dan honderd jaar teruggaat. Ingelijste medailles, oorkondes en foto’s op het bedrijf herinneren aan de vele prijzen die het won op prijskampen.
De oudste foto dateert van vroeg in de twintigste eeuw en beeldt de grootvader van Guido af, Edmond, de grondlegger van het bedrijf. De veehouderij ging uiteindelijk via de ouders naar de huidige uitbater, die in 1998 de fakkel overnam. In dat jaar werd zijn stier Frerot de Heers op de prijskamp in Libramont gekroond tot nationaal kampioen.
Passie houdt vleesveehouders op de been
Het is de passie voor de fokkerij en zijn vee die de Limburger ook in moeilijke tijden op de been houdt. “Je bent 24 uur op 24 uur en 7 dagen op 7 bezig met het werk en wordt er niet rijk van. Met dezelfde kapitaalinbreng en arbeidsinzet zou je in andere sectoren veel meer geld verdienen. Zonder de passie voor het vee, zou je dat niet doen”, is zijn stellige overtuiging.
Een landbouwsector die momenteel in zwaar weer verkeert, is de varkenshouderij. Varkensboeren zien de prijs voor grondstoffen ook stijgen, maar zien daar tegenover geen vleesprijsstijging. “Er zijn te veel varkens”, verklaart Corswarem de slechte situatie in de varkenshouderij. Door de snelle productiecyclus zijn varkens volgens hem voor velen interessanter om te houden dan rundvee. “Een varken is op zes maanden vetgemest, terwijl het bij een rund tweeënhalf jaar duurt voordat het klaar is voor de verkoop.”
Hij doelt hierbij op de dracht van een koe (negen maanden) en de periode dat een stierkalf slachtrijp is, achttien tot twintig maanden. Het vrouwelijk vee blijft langer op de het bedrijf. Pas na twee of drie afkalvingen worden de dieren afgevoerd. Tot enkele jaren geleden brachten de koeien vijf of zes keer kalfjes op de wereld.
Dat was in de tijd dat Corswarem nog Holstein melkkoeien had en ook het vleesvee gemolken werd. Omdat de combinatie van melkvee en rundvee te intensief werd, besloot de Limburger enkele jaren geleden het melkvee van de hand te doen en zich helemaal toe te leggen op het vleesvee. Bij veel gemengde landbouwbedrijven in België zag je de afgelopen jaren een tegenovergestelde ontwikkeling. Door de prijsvorming hebben veel bedrijven hun witblauwe activiteiten stopgezet.
Opkomst labels en stijgende vraag naar lokaal vlees
Mede hierdoor is de rundveehouderij volgens de Limburger in een iets rustiger vaarwater beland. Ook de komende jaren zal het aanbod volgens hem beperkt zijn en de prijzen op een hoger niveau liggen. “Ik zie verschillende vleesveehouders hier in de omgeving die rond de 60, 65 jaar zijn en de komende jaren zullen stoppen. Daarnaast zie ik niet meteen nieuwe bedrijven bijkomen.”
Behalve het lagere aanbod, heeft de vleesprijs volgens Corswarem ook geprofiteerd van de coronacrisis. “Tijdens corona is de vraag naar lokale producten en lokaal gekweekt vlees toegenomen”, legt hij uit. Deze trend is overigens al langer aan de gang. De veehouder wijst ook op de marketing die de afgelopen jaren is opgevoerd en tot de lancering van vleeslabels heeft geleid.
Zelf is hij ook op de kar gesprongen en wordt het vrouwelijke vee onder het Haspengouw Beef-label vermarkt. Dat levert de boer toch enkele centen extra op. Om voor dit label in aanmerking te komen, moet hij aan een lastenboek voldoen. Een belangrijke voorwaarde is bijvoorbeeld de samenstelling van het krachvoer waar lokaal geteelde, geplette granen in plaats van soja de dienst uitmaken.
Terwijl Corswarem veel naburige vleesveehouders met pensioen zag gaan de afgelopen jaren, hoopt hij dat moment zelf nog even uit te kunnen stellen. Ondertussen helpt zijn dochter deeltijds mee op het bedrijf. Zij (Evelien, red.) combineert het werk op de boerderij met een job als lerares op de landbouwschool. Of ze het bedrijf ooit over zal nemen? “Dat zal de toekomst uitwijzen”, besluit Corswarem.
Bron: Eigen verslaggeving