“Rust van het platteland betekent niet dat er absolute stilte heerst”
De provincie Luxemburg stelt een charter op waarin de typische plattelandsgeluiden worden opgenomen. Dat moet gebakkelei over kraaiende hanen of de geur van stalmest meteen in de kiem smoren.
Stedelingen, die de rust van dat platteland komen opzoeken, durven wel eens zeuren over loeiende koeien, kraaiende hanen, boeren die nog laat ’s avonds in de weer zijn of de geur van een vers bemest veld. Maar die typische plattelandsgeluiden en -geuren zijn nu eenmaal eigen aan het plattelandsleven, stelt het provinciebestuur van Luxemburg in het charter.
Provincieraadslid Bernard Moinet (CDH) wijst erop dat de rust van het platteland niet betekent dat er absolute stilte heerst. Daarmee legt hij de vinger op de wonde. In steeds meer Ardense dorpen ontstaan er immers spanningen tussen de ‘nieuwelingen’, die vaak uit de stad komen, en de ‘locals’, de plaatselijke (landbouw)bevolking. “Er rijzen almaar meer klachten van nieuwkomers over geluiden, geuren en andere fenomenen die eigen zijn aan het plattelandsleven. De provincie Luxemburg heeft daarom een charter opgesteld die de nieuwe bewoners wijst op deze fenomenen, met de vraag er begrip voor op te brengen.”
Met het charter wil de provincie boer en burger met elkaar verzoenen. Dat moet ook een toeloop aan klachten en ruzies over geluidoverlast en geurhinder bij de vrederechters vermijden.
18.000 klachten in Frankrijk
Terwijl het in Luxemburg nog bij een charter blijft, zijn ze in Frankrijk wel al een stap verder gegaan door een nationale wet op het landelijke patrimonium goed te keuren. Het wetsontwerp was het gevolg van een sterk gemediatiseerd geschil over de haan Maurice dat volgens een koppel Parijzenaren, met een buitenverblijf op het platteland, te luid kraaide.
Maurice groeide uit tot symbool voor de strijd tussen plattelandsbewoners en stedelingen. Op 10 jaar tijd werden er maar liefst ruim 18.000 klachten ingediend als gevolg van overlast door wat het land nu het zintuiglijk patrimonium van het platteland noemt. Elke Franse regio heeft een lijst moeten opstellen van alle typische geluiden, geuren en praktijken die voorgelegd moet worden aan alle nieuwkomers.
Waals Landbouwminister Willy Borsus (MR) is niet van plan om zo ver te gaan als de Fransen. Hij wil eerst de weg van het gezond verstand en de dialoog uitproberen. Maar als dat niet zou lukken, kan er nagedacht worden over een gelijkaardige wet.
Volgens Vanessa Saenen, woordvoerder van Boerenbond, krijgt Vlaanderen hier minder mee te maken. “Af en toe komt het wel tot wrijvingen tussen landbouwers en comités van (nieuwe) buren, die klagen over de geur van meststoffen of vragen hebben bij de samenstelling ervan. Maar wij hebben nog geen kraaiende haan als mascotte moeten nemen om die problemen aan te pakken.”
Bron: Het Nieuwsblad / Eigen verslaggeving
