"Ik ben trots dat ik boerin ben"

In het bedrijf van haar man Marc Van Olmen en zoon Hein, 19 en zonet ook voltijds in de boerenstiel gestapt, weten de kalveren dat het om 18u etenstijd is. Ze krijgen melk en een mengeling van granen, om hun vlees blank te houden. Binnen enkele maanden, als ze 300 kiloram wegen, worden ze geslacht.

Op de boerderij bekommert Erna zich grotendeels over de enorme papierberg die elke boer tegenwoordig moet doorworstelen. "Daar steek ik elke week toch een volle werkdag in", zegt Erna, die voor de rest ook erg actief is in tal van landbouworganisaties. "Door alle vergaderingen die daarbij horen, ben ik niet veel thuis", beseft Erna. Bovendien helpt ze veel collega's die door de bomen het bos niet meer zien om de bedrijfsadministratie op orde te houden. Om op vakantie te gaan, is er in het gezin Van Olmen dan ook geen tijd.

"En geen goesting", vult Erna aan. "Je kan wel een beroep doen op collega's om de zaak eens een korte tijd over te nemen, maar met zoveel dieren riskeren we dat niet. Je zal zien dat er dan juist wat gebeurt". En dus labeuren ze ten huize Van Olmen-Krieckemans dagelijks van 6.30 tot 21.30u. Al 23 jaar, 365 dagen per jaar. "Plus dat we nog opstaan als er een koe moet kalven", grijnst Marc.

"Dat moet je dus doodgraag doen, maar de vriendschap van de dieren en de vrijheid van de boerenstiel maken veel goed", weet de boerin. Marc en Erna investeerden in 2003 nog in een nieuwe stal, die het dierenwelzijn van de kalveren verhoogt. "De dieren zitten nu in groepjes bij elkaar, ze kunnen elkaar zien en aanraken. De tijd van de kalverboxen is voorbij".

Hoe zit het tegenwoordig met het imago van de boer? "De laatste jaren is er een kentering", constateert Erna. "Enkele jaren geleden durfde je soms niet eens meer te zeggen dat je boer of boerin was. Maar dat is veranderd. Mensen beseffen weer dat plaatselijke voedselproductie belangrijk is. En onze producten behoren tot de best gecontroleerde ter wereld".(KS)