Dat wolven nodig zijn om het ecosysteem te ‘reguleren’, is een romantische fantasie

Vier interessante opiniestukken in De Standaard denken na over onze relatie met de wolf. Moraalfilosoof Stijn Bruers stelt dat soortenrijkdom boven dierenwelzijn plaatsen een morele vergissing is en oppert dat we door roofdieren te herbivoriseren het lijden in de wereld zouden minimaliseren, maar realistisch is dat voorstel niet. Volgens hoogleraar ethiek Raf Geenens spelen in onze omgang met dieren ook principes zoals “dierlijke waardigheid” en de “intrinsieke waardigheid” van planten en zelfs niet-levende entiteiten. Zijn pleidooi om terug te keren naar de boodschap van de twintigste-eeuwse ecologische beweging met een houding van zorg en bewondering voor de natuur is sympathiek, maar lost de problemen niet op.

Docent milieurecht Hendrik Schoukens haalt de EU-wetgeving aan. De wolf mag niet bejaagd of “verstoord” worden. De wetgeving verplicht ons tot een “co-existentie” met de wolf, waarbij preventie en subsidies de schade aan vee moeten beperken. Maar subsidies zijn niets anders dan belastinggeld met een mooi label. En kun je spreken van een “co-existentie” als de ene partij onaantastbaar is en de andere alle gevolgen moet dragen? Ook Schoukens blijft in reflectie hangen. Landschapsfilosoof Glenn Deliège stelt dat we een rijkere reflectie nodig hebben over onze relatie met dieren. We moeten volgens hem erkennen dat mensen en dieren in dezelfde werkelijkheid leven en dat ze elkaars identiteit vormgeven. Dat klopt. Daarom moeten we ons ook afvragen waarom wolven altijd een slechte reputatie hebben gehad. De geschiedenis leert dat onschadelijke dieren die mensen geen kwaad doen, nooit worden gedemoniseerd. De angst voor wolven die we in historische verslagen, sprookjes en legenden aantreffen, vindt zijn oorsprong in de werkelijkheid. Maar ook bij Deliège geen concrete oplossingen.

Willen we toch met wolven samenleven in Vlaanderen, dan moet de huidige Europese wetgeving afstappen van het idee dat wolven van nature bang zijn voor mensen. Dat zijn ze niet. De angst bij wolven voor mensen is aangeleerd, en moet continu worden versterkt door directe menselijke aanwezigheid expliciet te associëren met een reële bedreiging. Daarom moeten we het verstoren van wolven die in de omgeving van mensen, honden, gebouwen en hun afrastering komen, legaliseren. De enige haalbare manier om met wolven samen te leven is op afstand. De juiste plaats voor wolven is die waar geen menselijke activiteiten plaatsvinden, dus alles moet worden gedaan om hen weg te houden van die activiteiten. Alleen zo kunnen mens, dier én natuur beschermd worden, niet vanuit ideologie, maar met realisme en gezond verstand.

Met dit opiniestuk, dat eerder in de krant De Standaard verscheen, wil de auteur een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat. De auteur schrijft in eigen naam en is verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. 

De auteur

Christian Parmentier is doctor in de diergeneeskunde, gepensioneerd bonthandelaar en auteur van het boek ‘Dierenwaanzin'.