"12,5% van witblauwkalveren sterft binnen 4 maand"

Uit een proef van het beleidsdomein Landbouw en Visserij blijkt dat de kalversterfte bij het Belgisch witblauw vrij hoog is. Inclusief verwerpingen bedraagt de gemiddelde sterfte 12,5 procent, waarbij het merendeel van de dieren voor de leeftijd van vier maanden sterft. De risicofactoren zijn onder meer stalklimaat, infectiedruk, biestbeleid, afkalfmanagement, genetica, enz. Kennis hierover is belangrijk om de sterfte terug te dringen.

Sterfte van kalveren betekent een groot economisch verlies voor een rundveebedrijf. “Hoewel men het niet direct in de portemonnee voelt, brengt een dood kalf een aantal verdoken kosten met zich mee. Er worden kosten gemaakt voor het voederen van een drachtige koe, het insemineren en het uitvoeren van de keizersnede. Ook zijn er voederkosten van het kalf, die hoger zijn naarmate het kalf ouder is bij sterfte. Als het om een ziek dier gaat, komen daar ook dierenartskosten bij”, stelt men bij het beleidsdomein.

Daarnaast mag de tijd en de arbeid die de veehouder steekt in het extra verzorgen van het zieke kalf, niet uit het oog verloren worden. In de zoogkoeienhouderij brengt een koe enkel een kalf voort, terwijl in de melkveehouderij nog melk wordt geproduceerd. Dat betekent dus dat een zoogkoe minstens een jaar geen opbrengsten realiseert.

Tijdens een demonstratieproject dat liep van april 2010 tot juni 2012 heeft de Afdeling Duurzame Landbouwontwikkeling de oorzaken van sterfte bij Belgisch witblauw in kaart proberen brengen om op die manier oplossingen naar voor te kunnen schuiven. “Allerlei oorzaken kunnen een rol spelen. Het voorkomen en terugdringen van sterfte vraagt om een multidisciplinaire aanpak en kennis van de risicofactoren op het bedrijf”, klinkt het.

Meer informatie: In juni organiseert de Afdeling Duurzame Landbouwontwikkeling twee studienamiddagen ‘Beperking van kalversterfte op het vleesveebedrijf’