België bengelt aan staart Europese visconsumptie

Een Belg eet gemiddeld 0,88 keer per week thuis vis en 0,22 keer per week buitenshuis. Schelp- en schaaldieren niet inbegrepen eten wij dus amper één keer per week vis. Daarmee bengelt België aan de staart van Europese visconsumptie. Verbazingwekkend genoeg doet Nederland het nog een beetje slechter (0,9 keer per week), maar in de meeste landen wordt vaker vis gegeten. Spanje is de Europese koploper met 2,5 keer. Onze kennis over vis is dan ook behoorlijk beperkt. Dat blijkt uit een onderzoek van de Universiteit Gent in het kader van het Seafoodplus-project. Dat is het grootste Europese project over vis dat ooit gelanceerd werd. De UGent is verantwoordelijk voor het gedeelte over consumentengedrag en informatie.

Professor Wim Verbeke testte de subjectieve kennis (wat mensen denken te weten over vis) en de objectieve kennis (aan de hand van concrete kennisvragen) in België, Nederland, Denemarken, Spanje en Polen. "Belgen denken over zichzelf dat hun kennis beperkt is en dat klopt ook", zegt Verbeke. Twee op de drie Belgen denken dat meer dan de helft van de vis die in de winkel ligt, gekweekt is, terwijl dat niet zo is. Evenveel mensen denken dat vis een bron is van omega 3-vetzuren. Alleen over zalm is onze kennis behoorlijk. Driekwart van de Belgen weet dat zalm een vette vis is. Alleen Polen scoort qua kennis nog slechter dan de Belgen. De Nederlanders scoren verrassend genoeg even slecht als wij. Maar de Spanjaarden en vooral de Denen doen het heel wat beter.

We halen onze kennis over vis vooral uit reclame, van tv en uit de supermarkt zelf. Maar we zeggen zelf dat we eigenlijk weinig vertrouwen hebben in die informatiebronnen. Wel veel vertrouwen hebben we in de arts, de diëtist en de wetenschapper, maar die bronnen gebruiken we nauwelijks. "Als de vissector meer impact wil hebben op de consument, dan moet de eerste groep van informatiebronnen dringend aan vertrouwen winnen en de tweede groep dringend meer communiceren", zegt Verbeke.

De overheid werkt samen met de sector aan een systeem waarbij elke vis traceerbaar zou zijn. Zo zou de consument kunnen nagaan waar de vis die op zijn bord ligt, vandaan komt. Maar de consument zit daar niet op te wachten en het zal zijn visverbruik niet doen stijgen, zo blijkt uit het onderzoek van Verbeke. "Weten uit welk deel van de oceaan de vis komt en of hij gekweekt is of niet, stelt de consument niet in staat om conclusies over de kwaliteit te trekken".

Om te beslissen of en welke vis hij koopt, kijkt de consument in de eerste plaats naar de vervaldatum, dan naar de prijs en de soortnaam van de vis, tenslotte naar het gewicht. Informatie over waar en wanneer hij gevangen is, het merk en voedingsinformatie interesseert hem maar weinig. Als je de Belg vraagt welke informatie hij extra wil, dan steekt een veiligheids- en kwaliteitsmerk er met kop en schouder boven uit. "Als de sector wil dat er meer vis wordt gegeten, dan moet er vooral aan dat kwaliteitsmerk gewerkt worden", besluit Verbeke.