Ruimte voor landbouw?

"We zitten op een smeltende ijsberg"
In de vruchtbare polders van het Waasland voelen boeren al jaren de hete adem van de haven. Nieuwe dokken, overstromingsgebieden, natuurcompensaties,… Veehouder Kris De Smit legt uit hoe hij de gronddruk en ruimtelijke aanpak van de overheid ervaart.

‘In deze regio hebben we een lange geschiedenis van ruimtelijke probleemdossiers. Vijf jaar geleden heb ik het bedrijf van mijn schoonouders overgenomen en mijn vader is al in ’76 moeten verhuizen voor de bouw van het Verrebroekdok. Dat is overigens pas in ’90 gebouwd, nadat het braakliggend industrieterrein zich eerst tot vogelgebied had ontwikkeld. Met alle gevolgen vandien, want intussen behoort onze regio tot een vogelrichtlijngebied. Vandaag heb ik niet meteen grond die bedreigd wordt, maar we zitten vlakbij de Hedwige- en Prosperpolder.’

‘Als landbouwer heb ik het gevoel dat we op een smeltende ijsberg zitten. En de overheid lijkt soms met een grote lamp op het ijs te schijnen. Er is al de druk van haven en natuur, nu komen daar nog eens het RSV en het nieuwe MAP bij. Met flankerend beleid koop je in mijn ogen niet veel: het enige wat echt telt, is dat onze gronden behouden blijven. Je kunt wel een grondenbank of oprotpremies bedenken, maar het probleem is dat er geen grond en geen bedrijven zijn. Op vijf jaar tijd is de grondprijs hier verdubbeld en het gaat nog altijd in stijgende lijn.’

‘Mijn bedrijf is de voorbije jaren op alle takken verdubbeld, omdat ik voel dat wat vandaag mogelijk is, binnenkort niet meer kan. Dat tempo kunnen we niet aanhouden, maar als je weet dat je ooit een nieuwe kippenstal wilt, dan voel je toch een druk om dat nu al in plaats van later te doen. Mijn zoon en dochter zijn 8 en 7 jaar, dus dat speelt nog niet. Maar los van het feit of de overname binnen of buiten familie gebeurt, wil ik tot het einde van mijn carrière een economisch leefbaar bedrijf uitbaten. En daarvoor mag de ijsberg niet te veel verder smelten…’