Kwestie van toekomstperspectief

Ik droomde vannacht dat de minister van Landbouw ons hof kwam bezoeken. Met stress en klamme handjes stonden we hem braafjes op te wachten. Gedurende de rondleiding lachte Jo mooi naar de vele camera’s die geen oog hadden voor ons bedrijf. Ze wilden een foto van Jo terwijl hij met de tractor rijdt, dus koppelde ik de voedermengwagen af en begeleidde onze minister naar de bestuurderszetel van onze John Deere.

De deur van de trekker viel in het slot. Alleen ik en de minister van Landbouw in de tractor. Het bleef even stil. Er prangden duizenden vragen in mijn hoofd. Maar ik kreeg de kans niet ze te stellen. Vanaf het moment dat de media van ons werd afsloten, werd hij plots heel serieus en zijn glimlach viel van zijn gezicht. Hij keek me doordringend aan, was niet bang me diep in de ogen te kijken. "Justine", zei hij, "met het toekomstbeeld voor ogen, zou je met die onzekerheden wel nog willen boeren?" Even een klap in mijn gezicht. Direct ‘to the point’. Zelfs de minister van Landbouw zag immers de ernst van ons onzeker toekomstbeeld voor ogen.

De minister van Landbouw, komt me zelfs al in mijn dromen bezoeken. Logisch eigenlijk. Onlangs zat ik op de trekker en hoorde ik een nieuwsbericht op de radio: "De langdurige droogte in India, zal voor mondiale voedseltekorten zorgen". Het eerste nieuwsbericht waar klimaatsverandering aan voedseltekorten gelinkt werd, maar zeker niet het laatste. Er viel een steen op mijn maag, niet alleen voor de landbouwers daar, maar ook voor de mensen die het hard te verduren zullen krijgen. Sociale spanningen noemen we dat. Ook wij als landbouwers voelen dat het klimaat verandert. Alles is ‘TE’ geworden: te nat, te droog. Voorlopig iedereen nog blij, maar ik vraag me soms af hoe dit zich over veertig jaar zal manifesteren. Zullen mijn kleinkinderen de groeiende vraag naar voedsel kunnen onderhouden en dit onder dergelijke extreme omstandigheden?

Kreeg ik maar weer de kans terug een conversatie aan te gaan met onze minister van Landbouw. Dan kon ik resoluut zeggen dat ik nog geloof in de landbouw. Mensen zullen blijven eten, voedsel blijft altijd nodig. Inderdaad, er liggen ons wrange uitdagingen in het verschiet, maar op vlak van innovatie en service zijn we in de Benelux pioniers. Dit maakt ons tot de klimaatweerbaarste contreien van Europa. We hebben onze boeren hier nodig.

Als de klimaatcijfers kloppen, zal de politieke onrust vergroten. Toch bonjouren we onze boeren, met het huidige stikstofkader, het liefste buiten. Met deze politieke spanningen voor ogen, stevenen we toch af op een maatschappij waar we afhankelijk worden van een ander. Weer die steen op maag… Ik ben jong en denk op termijn, doet de politiek dit ook?

Met dit opiniestuk wil de auteur een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat. De auteur schrijft in eigen naam en is verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. 

De Auteur

Justine is een 21-jarige gepassioneerde boerendochter uit Eeklo. Haar ouders baten een melkvee-, varkens- en akkerbouwbedrijf uit, dat ze later zou willen overnemen.

Ze heeft een middelbaar diploma Landbouwtechnische wetenschappen op zak en studeert Agro-industrie aan de VIVES Hogeschool in Roeselare.