Zijn trage wegen aan opwaardering toe?

De boer wordt steeds meer geconfronteerd met meerdere spelers in het buitengebied. Via landbouwverbreding spelen veel landbouwers hier positief op in. Andere boeren staan nog sceptisch tegenover het recreatief medegebruik op het platteland. "Het zou in elk geval totaal onverantwoord zijn om weiden en akkers opnieuw te doorklieven met kerkwegels", meent West-Vlaams provincieraadslid De Cuyper.

Maar is het wantrouwen van sommige landbouwers wel gerechtvaardigd? De plattelandsrecreatie kent een groeiende ontwikkeling en ook het landbouwbeleid heeft hier steeds meer oog voor. De gedeeltelijke reconversie van de landbouw bestaat erin om met nieuwe producten en diensten een antwoord te bieden op deze trends. Uiteraard maken goede afspraken goede vrienden. Boeren hebben rechtszekerheid nodig inzake de status van trage wegen om te kunnen fungeren als goede gastheer.

De plattelandsrecreatie beperkt zich al lang niet meer tot wandelen, paardrijden en fietsen. Ook de mountainbike heeft de weg naar de boerenbuiten gevonden. Voor gemotoriseerde sporten is de overheid op zoek naar speciale terreinen, maar die zoektoch verloopt niet gemakkelijk.

Anderzijds gaan er stemmen op om trage wegen opnieuw te valoriseren. Het gaat om verbindingen voor niet-gemotoriseerd vervoer zoals veldwegen, kerkwegels, jaagpaden, vroegere treinbeddingen, holle wegen en bospaden. Ze liggen vast in wetgeving en de Atlas der Buurtwegen die dateert uit 1841. Veel van die trage wegen zijn intussen verdwenen of dreigen te verdwijnen. Veel landbouwers zijn hier niet rouwig om. "We dienen erover te waken dat het platteland niet herleid wordt tot natuur- en pretparken", luidt het in de bewoordingen van De Cuyper.